Spaghetti, Spa, hopsasa.

Inmiddels alweer thuis, maar nu met normaal internet nog even de laatste blog uploaden.

Gisterochtend werden we om zes uur wakker gemaakt door onze geheel natuurlijke, uit eigen DNA gecreëerde wekker. Wel een beetje vroeg, zeker aangezien het ontbijt pas om acht uur was, maar eigenlijk vlogen de twee uur om en konden we zo gaan eten.

Daarna de spullen gepakt, koffie bij een benzinepomp gehaald en naar onze laatste wandeling gereden.
Ons plan was om gelijk bij het eindpunt (een vuurtoren) te parkeren om daar de uitzichten in ieder geval mee te pakken en dan elke vorm van wandelen die Dakota nog zou trekken als bonus te beschouwen, maar al snel bleek dat de enige weg naar de vuurtoren afgesloten was met een groot hek en dus moesten we wel bij het begin van de wandeling parkeren.

Het laatste stukje van de weg naar het strand toe stond vol met allerlei busjes en auto’s met wat duidelijk filmmateriaal was en al snel werden we tegengehouden door een hele vriendelijke man in een oranje hesje met een walkie talkie. 

Man: ‘.…’ (iets in het Spaans) 

Gergö: ‘English?’ 

Man: ‘Little English.’ 

Gergö: ‘Little Spanish.’ 

Nou, toen we die feiten even op tafel hadden gelegd, konden we elkaar eigenlijk best uitleggen wat de bedoeling was.
‘We walk,’ gebaarde ik hem door het open raam, terwijl vanaf de iPad Duitse kinderliedjes door de auto schalden. ‘Cap de Figuera’ 
‘Oooooh!’ riep de man heel enthousiast. En toen weer iets in het Spaans. En toen iets in zijn walkie talkie.

‘We film,’ legde hij ons uit. ‘My friend. You park.’ 

Nou, zo gezegd zo gedaan!
Wij reden op goed geluk dat dat inderdaad was wat hij bedoelde verder het weggetje af. We raakten nog even in de war toen we de bordjes met ‘set’ al zagen staan, maar al direct daarna zagen we ‘my friend’ en nog geen minuut later parkeerden we de auto onderaan bij het strand. 

Kind in de Rücketrage, alles mee wat we eventueel nodig konden hebben, en op pad. 


Het strandje waar we begonnen was gelijk al prachtig. Het zag er echt een beetje Caribisch uit, met prachtige lichtgele rotsen, kraakhelder water en zacht zand onder onze voeten. Na een klein stukje over de rotsen klauteren zagen we verderop allemaal linten hangen die de weg naar de filmset wezen. Een stukje verderop aan dat pad zagen we de ingang van een hele grote grot, en het was wel duidelijk dat ze daar aan het filmen waren want we zagen daar ook steeds wat crew-leden heen lopen en weer terugkomen.

Maar goed, alles leuk en aardig: wij wilden natuurlijk wel onze wandeling doen. Na een aantal meter over het pad dat met linten was afgezet, had nog steeds niemand ons tegengehouden.

‘Nou, we gaan gewoon hoor,’ zei ik tegen Gergö. ‘Dan moeten ze hier maar iemand neerzetten die ons vertelt dat dit verboden toegang is.’ 
Nog geen tien seconden later kwamen ons twee mensen tegemoet, die uitlegden dat ze aan het filmen waren en dat we de ‘toddler’ beter niet mee daarheen konden nemen.
Wij legden hun uit dat we alleen maar wilden wandelen en eigenlijk terwijl we met hun praatten ontdekten we dat we ook naast het afgezette pad via een klein paadje de rotsen op konden klimmen/lopen. 

We vroegen nog even waarvoor er gefilmd werd, of het misschien de nieuwe James Bond was. De mensen moesten lachen en zeiden dat het niet zo groots was. ‘The Mallorca Files’ heette het. 
(Later gingen we dit googlen en bleek dus dat het een Duits-Britse detective is waar echt internationaal beroemde acteurs aan meedoen, onder andere uit Black Mirror en Sherlock…) 


De crew mensen liepen verder en wij klommen de rots op en werden verrast met een prachtige wandeling over de kliffen van zuid-west Mallorca, met wilde geiten én een boel vliegtuigen in de lucht als traktatie voor Dakota.
Nadat we veilig en wel op het strand bij het beginpunt waren teruggekeerd hadden we nog tijd om nog even met onze voeten in de zee te staan en een beetje met zand te gooien (Dakota, wij niet natuulijk) en daarna reden we voldaan terug naar het hotel.



Na het middagslaapje wilden we alvast warm gaan eten in de bar van het hotel. 
Dat koste nog wat moeite, want Dakota had ook door dat we zouden gaan zwemmen en dat moest eigenlijk eerst.
Schoenen wilde ze dus niet aan, voor de gelegenheid gekochte zwembandjes met hondjes MOESTEN om, en de opblaas bal mocht niet in de tas maar moest onder haar arm.

Zo kwamen we dus met peuter in volledig zwemornaat aanlopen bij de serre/bar. Let wel: een spierwitte bar. 

We zaten op een witte nep-leren bank aan een witte glas-achtige tafel. Na tien minuten, toen Dakota echt haar hele gezicht en beide handen onder de tomatensaus had en de berg gebruikte poetsdoekjes naast mij bijna tot aan het plafond reikte, kwam eerst de meneer van het ontbijtbuffet ons vriendelijk op wijzen dat ze ook nog twintig andere lege tafels hadden die misschien wat handiger waren met kind en kwam de barman ook nog even informeren of alles wel in orde was op deze manier met het kind. 

Wij bedankten vriendelijk voor het meedenken en bleven toch maar zitten waar we zaten. 

Het kind was knaloranje, maar ook heel blij met haar spaghetti. Pick your battles, right?
De bank lieten we dankzij de billendoekjes uiteindelijk schoner achter dan dat we em aantroffen.


Naast ons zat er overigens niemand anders in de bar, en ook bij het ontbijt hebben we geen mensen gezien.
Het seizoen is hier nog niet begonnen en ik geloof dat er samen met ons nog tien andere gasten zijn in een hotel met ruim tweehonderd kamers. En ergens heb ik een vermoeden dat die andere gasten alleen figuranten zijn om ons te laten denken dat het nog wel gezellig druk is, en dat we eigenlijk de enige mensen hier zijn. 



Na de lunch volgde ons bezoek aan de spa.
Bij de ingang kregen we een verplichte badmuts aangereikt en echt jongens… ik ben nog wel wat gewend vanuit mijn zwemcarriere, maar deze badmutsen zaten ZO verschrikkelijk strak dat je acuut niet meer kon nadenken. 
De enige manier om het dragelijk te maken was om hem als een soort mislukt keppeltje half bovenop je hoofd te doen, wat er echt bespottelijk uitzag, maar dan had je ieder geval niet het gevoel dat je hersens door je neus naar buiten werden geduwd.


’s Middags tussen twaalf en vier waren kinderen in de spa toegestaan, maar als je het bad en de sauna's dan alleen met drie oude vrouwen deelt voel je je toch wel een beetje bezwaard over je gillende peuter.
We hadden namelijk niet de beste dag ooit: ze was veel te vroeg wakker en sliep vanmiddag ook bijna niet, dus het feit dat ik bijvoorbeeld de verkeerde knop voor de bubbels indrukte was al genoeg om heel hard haar ongenoegen te uiten met langgerekte schrille kreten. 
Of het feit dat ik het zwembad instapte. En daarna dat ik het zwembad weer uitstapte.
De spa bleek ook niet super warm, dus erg lang hebben we het niet volgehouden. Na twintig minuten waren Dakota’s lippen echt blauw aangelopen en hielden we het voor gezien, maar Gergö en ik hadden toch elk even in de sauna kunnen zitten.

Na dit ‘relax’ momentje (als je een peuter hebt, heb je ineens honderdduizend redenen per dag om woorden tussen aanhalingstekens te zetten) hebben Gergö en ik ons om de beurt aangekleed en Dakota legde ondertussen alle spullen die we bij ons hadden in verschillende kluisjes.
Dit resulteerde erin dat we, nadat we op de kamer waren aangekomen, concludeerden dat we haar zwembroek in een van de vakjes waren vergeten en kwam Gergö er bij het ophalen van de zwembroek gelukkig nog net op tijd achter dat ze haar vieze luier ook nog in een kluisje verstopt had.



Aan het einde van de middag hebben we nog even een ijsje en koffie gehaald bij een kleine supermarkt (er is echt niks open nog) en dit aan de rand van het strand opgegeten. Nog even genoten van de laatste uitzichten over de baai, de rotsen en de uitgestrekte kust van Mallorca. 


Vandaag zijn we teruggevlogen naar Frankfurt, en lieve allemaal: de Vomex werkte! Een kotsvrije vlucht! Beter nog, dat spul maakt je super moe dus ze heeft 1.5 uur op mijn schoot geslapen.
Al met al een enorm geslaagde wandelvakantie waarin we weer veel meer konden doen dan we hadden durven hopen!