Bryce Canyon


Na onze mooie dagen in Arches en Canyonlands stond als volgende avontuur Bryce Canyon op het programma.
We zaten ’s ochtends om zeven uur in de auto en zagen zo prachtig de zon opkomen. Ze scheen alleen voor ons, want het eerste uur waren wij de enige auto op de lange weg.
Na de nodige kopjes koffie en een prachtige rit over de Scenic Byway 12 reden we rond een uur ’s middags al Bryce Canyon binnen. We mochten nog niet inchecken dus besloten we om gelijk te beginnen aan een van de hikes die we graag wilden doen. 



Bryce is een canyon vol met waanzinnige rotspilaren (hoodoos). Ze hebben de meest uiteenlopende vormen en kleuren, maar doordat ze allemaal vlak bij elkaar staan lijkt het toch weer een geheel. Net allemaal oranje/roze/rode raketijsjes (met soms een witte top). Met de auto kun je de verschillende uitkijkpunten die in een grote halve cirkel op de rand van het ravijn liggen bereiken, maar als je Bryce echt wilt beleven moet je naar beneden afdalen.


Wij kozen voor ‘the ultimate hike’: een route in de vorm van een grote acht waarbij je de Queens Garden trail en de Peek a boo loop met elkaar verbindt. Dit was zo ontzettend mooi! Het was zonnig, rustig en adembenemend om op deze manier midden in het hart van Bryce Canyon rond te lopen. De paadjes slingeren tussen de hoodoos door waarbij je er soms van bovenaf op kijkt, soms in een tunneltje er onderdoor loopt en soms kunt zwaaien naar de mensen die in de verte op de uitkijkpunten staan.


Na deze wandeling konden we inchecken in ons hotel. We gingen vroeg slapen, want we wilden de volgende dag nog een wat langere sunrise hike doen. Dus om zes uur gaat de wekker, wij staan blij op, haasten ons om alles in te pakken (want we moesten diezelfde middag ook nog naar Zion rijden), doen de deur open en…..
Het was ijskoud en het regende pijpenstelen. We begonnen allebei heel hard te lachen want wij waren al een uur lang blij in de veronderstelling dat het buiten net als in ons hoofd stralend weer was en hebben geen seconde rekening gehouden met deze optie.

Maar we zouden geen Anke en Gergö heten als we het toch niet zouden proberen! Toen we bij het begin van de hike aankwamen sputterde het nog een beetje en we besloten om er maar gewoon voor te gaan. Het eerste stuk ging prima, langs de bovenrand van de Canyon, tot we bij Fairyland Point kwamen: het begin van de afdaling naar beneden.

Inmiddels begon het weer iets harder te regenen en liep het water echt al vanuit ons haar in straaltjes over ons gezicht, maar niets wat even schuilen onder een boom met een handje pinda’s niet kan fiksen! (Anke en Gergö stijl) 


Er stonden daar twee mensen die met de auto hierheen waren gereden en ons medelijdend vroegen of we een lift terug naar het dorp wilden, omdat het wel erg glad zou zijn op de paadjes naar beneden. Dit hebben we vriendelijk weggewuifd, het zou wel goed komen. Gelukkig zaten die mensen alweer in hun auto toen wij de eerste paar honderd meter van onze afdaling deden. Binnen enkele seconden zat het profiel van onze schoenen vol met knalrode klei en blubsie en hoefden we niet meer te lopen: we gleden automatisch naar beneden.
Ik had inmiddels al dertig keer gezegd dat ik meende dat het nu op begon te klaren, maar na zes kilometer realiseerden we ons dat het gewoon kou lijden zou worden.
Om die reden hebben we ook nauwelijks pauze genomen en bleven we maar stug doorlopen, waardoor we uiteindelijk binnen drie uur, volledig gesloopt, bij het laatste stuk van de wandeling aankwamen (reacties van een ander koppel dat net aan de wandeling begon: ‘Wauw, jullie zijn snel! Er staat een kleine vijf uur voor deze route.’)


Maar guess what? Zelfs in de regen is Bryce Canyon prachtig! Deze route (Fairyland Loop) was echt sprookjesachtig en de laaghangende wolken die tussen de Hoodoos hingen maakten het nog mysterieuzer. 
De grote beker koffie en koekjes in de auto hadden we dik verdiend en met een voldaan gevoel (en de stoelverwarming op 100) zijn we daarna naar Zion National Park gereden.