Met Henk naar de laatste uithoek van de aarde

Vanochtend genoten wij van een laatste ontbijt met het prachtige uitzicht over de kloof van Masca. Daarna de spullen gepakt en ‘uitgecheckt’. 
Dat wil zeggen:

- De eigenaar de hand geschud en wat dingen gezegd als ‘muy bien’ en ‘fantastico’ enzo,
- hem eraan herinnerd dat we nog moesten betalen,

- de gratis koelkastmagneet (ter herinnering) in ontvangst genomen, en toen zijn we weggereden.


De beste man heeft geen enkele blik in het appartement (dat ik overigens keurig achtergelaten heb) geworpen. Hadden wij de hele huisraad in de auto ingepakt dan hadden we het zo mee kunnen nemen en had hij ons nog blij uitgezwaaid ook. Hij had namelijk ook geen gegevens van ons, behalve mijn emailadres. 


Goed, wij op pad en een paar laatste fantastische uitzichten later lieten we het Teno gebergte achter ons. We hadden bedacht dat we vandaag maar een kleinere wandeling zouden doen, zodat we op tijd richting ons appartement voor de rest van de vakantie konden vertrekken.
We namen de snelweg, die volgens Henk overigens niet bestond.
Hij bleef ons dus de hele tijd vertellen dat we ons beter konden omdraaien, dat we nu toch echt wel linksaf moesten en dat we ergens beter de klif af konden rijden.

De wandelroute die we hadden uitgekozen zou ons naar een bijzonder natuurfenomeen in de vorm van een soort maanlandschap brengen, maar de wandeling er naar toe bleek echter een enorme verzoeking, want het was een nonstop klim over echt super rottige stenen.

Na 2,5 uur tussen de dennenbomen omhoog zwoegen voelde het ook daadwerkelijk alsof we de afstand tot de maan hadden afgelegd.
Het enige interessante dat we onderweg tegenkwamen was een stel waarvan de man constant stenen opraapte, bekeek en weer weggooide. Zijn vriendin vond dit maar niks en liep dan ook het grootste gedeelte van de wandeling 100 meter achter hem. (niet overdreven!)
Gelukkig was het uiteindelijk uitzichtpunt wel echt prachtig. Het leek een beetje op Bryce Canyon in Amerika; grote witte steenpilaren/structuren, die fel afsteken tussen de grillige dennen. Echt een buitenaards landschap.



Nadat we weer waren terug gewandeld en onszelf hadden getrakteerd op een ijsje op het uitgestorven dorpsplein van Vilaflor, gingen we op pad naar het uiterste noordwest puntje van Tenerife: Almaciga. 
Onderweg had Henk ons nog even te pakken door ons ergens rechtsaf te laten slaan en ons wéér recht een berg af te laten rijden. Eerst moesten we nog wel lachen, maar op een gegeven moment was de weg wel érg onverhard, moesten we echt stapvoets over allerlei keien en door kuilen rijden en staken de cactussen bijna door ons raam naar binnen. Het parkeersysteem van de auto begon steeds heftiger te piepen, wat dan weer op mijn lachspieren werkte, erg gezellig allemaal. Gelukkig kwamen we al snel weer uit op de normale weg.

Met een dromedaris was dit terrein overigens geen probleem geweest, ik zeg maar… 



Dachten we op dat moment nog dat dit wel ongeveer het spannendste van onze dag zou zijn, daar kwamen we later op terug. 
We passeerden Santa Cruz en begonnen de indrukwekkende klim over de smalle weggetjes van het Anaga gebergte. Door de regenwolken werden we getrakteerd op indrukwekkende luchten toen de zon onderging, de uitzichten waren echt fantastisch. 


Na eindeloos slingeren kwamen we aan bij de kust, bij iets wat nog wel op een redelijke dorp/stadje leek, daarna passeerden we een gehucht, en dáárna kwam pas ons gehucht (en ook direct het einde van de wereld): Almaciga, een dorpje aan de zee, bovenop de rotsen.

Henk bleef vrolijk dingen roepen als ‘probeer om te draaien’ en ‘sla rechtsaf’, en ondertussen zaten wij echt met samengeknepen billen in de auto want de straatjes in dit dorp bleken zo klein en smal dat we er nauwelijks tussendoor pasten. Natuurlijk wilde Henk ons ook nog ineens ergens een trap af laten rijden, waardoor ik een rare omdraai-manoeuvre moest maken en al bijna een plaatselijke oma plat reed. 


Na een kwartier van stuntelen, angstig piepen achter het stuur en aangestaard worden door de lokale bevolking, hadden we eindelijk een soort van parkeerplekje gevonden dat vlak in de buurt van ons appartement moest zijn. Dertig centimeter verderop bevond zich een peilloze afgrond, dus ‘niet te ver naar voren parkeren’ kreeg hier een heel nieuwe betekenis.


We zijn de straat ingelopen, vonden al snel ons gebouwtje en maakten kennis met de eigenaar.

Nou mensen; als er een tsunami komt, is het direct afgelopen, maar dan gaan we wel ten onder met het meest indrukwekkende uitzicht vanuit een appartement ooit. 
Onder ons beuken de golven op de rotsen en we hebben een terras zó groot dat je er een helikopter op kan landen, helemaal voor ons alleen. Aan de zee! Op een klif! Echt, je weet niet wat je ziet.