Mos-bos en geen walvissen.
Blijf op de hoogte en volg Anke
04 November 2016 | Spanje, Isla de Tenerife
8.20 u.
Ik stap het balkon op, onze buurman zit op een plastic tuinstoel in zijn straatje.
9.00 u.
De buurman zit nog steeds roerloos op zijn plastic tuinstoel, nu twee meter verderop, om het hoekje in het andere straatje.
Vanochtend begonnen we onze dag met een wandeling door een ‘magisch laurierbos’. Steile blubberpaadjes leidden ons in allerlei kronkels tussen de boompjes door, die van onder tot boven en helemaal onder het mos zaten. Het hing her en der zelfs als kleine sluiertjes aan de takken.
We liepen over de kam van een berg en zagen vanaf de uitzichtpunten de wolken beneden ons over de bossen rollen, een spectaculair gezicht. Het was wel wat vochtig en het drupte wat, maar dat maakte niet zoveel uit, het was verder niet koud.
Nadat we bij de auto onze lunch verorberd hadden, concludeerden we dat we nog best veel tijd over hadden om wat te doen. Na wat zoeken op de kaart vond Gergö ‘Punto del Hidalgo’, een plaatsje aan de kust, en toen ik het plaatje van de walvis erbij zag staan, was ik gelijk om. Leuk, walvissen spotten!
In tegenstelling tot tijdens onze ochtendwandeling bleek het bij de volgende stop geweldig weer. We zijn in de stralende zon langs de kust gelopen, waar de oh-zo-mooie blauwe zee op de rotsen sloeg. Echt heerlijk!
Natuurlijk moesten er wat foto’s gemaakt worden, waarbij we onder toeziend oog van wat lokale zonaanbidders nog bijna weggespoeld werden omdat er een hoge golf op ‘onze’ rots kapot sloeg.
‘Waar zijn die walvissen nou?’ vroeg ik mij ondertussen af.
Meerdere keren. Hardop.
Toen ik me erbij neergelegd had dat het walvisplaatje een leugen was, hebben we nog even pootje gebaad en daarna een geocache gezocht. Natuurlijk kwamen we daarbij weer de meest creepy man ooit tegen die natúúrlijk op datzelfde moment opzoek was naar dezelfde cache.
Nadat we onze naam hadden opgeschreven zijn we terug gewandeld en hebben op een terrasje aan de zee nog een cappuccino en een gebakje genomen. Het personeel van dit restaurantje was echt extreem vriendelijk. Ik heb nog nooit iemand met zo’n brede glimlach mijn bestelling op zien nemen en brengen.
Terwijl wij rustig zaten te genieten van de zon en het klotsende water, kwam er ineens een man aanlopen die in twee tellen zijn t-shirt en slippers uittrok, alles op de grond smeet, op het muurtje van ons terras klom en met een enorme kreet zichzelf plat op zijn buik 4 meter naar beneden liet vallen. Wat volgde was een keiharde klap en daarna was het stil.
Gergö en ik waren elk net met een vork gebak onderweg naar onze mond toen het gebeurde en staarden vol afgrijzen naar het muurtje waarachter de man zojuist was verdwenen. We vreesden het ergste, want het was echt hoog en daaronder waren allemaal rotsen. De obers op het terras renden er direct naar toe, keken naar beneden en tot onze opluchting zagen we hen iets met de man communiceren. Wat volgde waren de universele handgebaren voor:
‘Je bent niet goed bij je hoofd,’ ‘Ben je helemaal gestoord?’ en: ‘Dat water is maar een halve meter diep!’
Later toen wij terugliepen naar de auto hebben we nog even naar beneden gekeken en wij begrepen niet hoe de man er zo goed vanaf is gekomen. Ondiep water met een boel golven en vooral heel veel scherpe rotsen. We hebben dan wel geen walvissen gezien, dit was ook best spectaculair.
17.00 u.
Terug in Almaciga. Onze buurman zit nog steeds op dezelfde plek op dezelfde stoel als toen we vertrokken.
18.00 u.
Wij gaan nog even naar een pier hier in de buurt om van de ondergaande zon te genieten. De buurman zit inmiddels al 10 uur op dezelfde plek op dezelfde stoel.
We wilden nog plannen voor morgen te maken, maar dat is wat moeilijk in verband met het weer. Het lijkt er namelijk op dat het morgen echt bijna overal op Tenerife gaat regenen/onweren/sneeuwen, iets dat bijna nooit voorkomt.
Omdat rotsknuffelen op 3 kilometer hoogte met onweer wat gevaarlijk is, hebben we besloten om gewoon in de auto te stappen, het eiland over te rijden en te kijken of we nog ergens een zonnig plekje kunnen vinden waar we wat avonturen kunnen beleven.
19.00 u.
De buurman is naar binnen gegaan, heeft de luiken dicht en de lichten al uit. Van voor je uit staren kun je heel moe worden.
Ik stap het balkon op, onze buurman zit op een plastic tuinstoel in zijn straatje.
9.00 u.
De buurman zit nog steeds roerloos op zijn plastic tuinstoel, nu twee meter verderop, om het hoekje in het andere straatje.
Vanochtend begonnen we onze dag met een wandeling door een ‘magisch laurierbos’. Steile blubberpaadjes leidden ons in allerlei kronkels tussen de boompjes door, die van onder tot boven en helemaal onder het mos zaten. Het hing her en der zelfs als kleine sluiertjes aan de takken.
We liepen over de kam van een berg en zagen vanaf de uitzichtpunten de wolken beneden ons over de bossen rollen, een spectaculair gezicht. Het was wel wat vochtig en het drupte wat, maar dat maakte niet zoveel uit, het was verder niet koud.
Nadat we bij de auto onze lunch verorberd hadden, concludeerden we dat we nog best veel tijd over hadden om wat te doen. Na wat zoeken op de kaart vond Gergö ‘Punto del Hidalgo’, een plaatsje aan de kust, en toen ik het plaatje van de walvis erbij zag staan, was ik gelijk om. Leuk, walvissen spotten!
In tegenstelling tot tijdens onze ochtendwandeling bleek het bij de volgende stop geweldig weer. We zijn in de stralende zon langs de kust gelopen, waar de oh-zo-mooie blauwe zee op de rotsen sloeg. Echt heerlijk!
Natuurlijk moesten er wat foto’s gemaakt worden, waarbij we onder toeziend oog van wat lokale zonaanbidders nog bijna weggespoeld werden omdat er een hoge golf op ‘onze’ rots kapot sloeg.
‘Waar zijn die walvissen nou?’ vroeg ik mij ondertussen af.
Meerdere keren. Hardop.
Toen ik me erbij neergelegd had dat het walvisplaatje een leugen was, hebben we nog even pootje gebaad en daarna een geocache gezocht. Natuurlijk kwamen we daarbij weer de meest creepy man ooit tegen die natúúrlijk op datzelfde moment opzoek was naar dezelfde cache.
Nadat we onze naam hadden opgeschreven zijn we terug gewandeld en hebben op een terrasje aan de zee nog een cappuccino en een gebakje genomen. Het personeel van dit restaurantje was echt extreem vriendelijk. Ik heb nog nooit iemand met zo’n brede glimlach mijn bestelling op zien nemen en brengen.
Terwijl wij rustig zaten te genieten van de zon en het klotsende water, kwam er ineens een man aanlopen die in twee tellen zijn t-shirt en slippers uittrok, alles op de grond smeet, op het muurtje van ons terras klom en met een enorme kreet zichzelf plat op zijn buik 4 meter naar beneden liet vallen. Wat volgde was een keiharde klap en daarna was het stil.
Gergö en ik waren elk net met een vork gebak onderweg naar onze mond toen het gebeurde en staarden vol afgrijzen naar het muurtje waarachter de man zojuist was verdwenen. We vreesden het ergste, want het was echt hoog en daaronder waren allemaal rotsen. De obers op het terras renden er direct naar toe, keken naar beneden en tot onze opluchting zagen we hen iets met de man communiceren. Wat volgde waren de universele handgebaren voor:
‘Je bent niet goed bij je hoofd,’ ‘Ben je helemaal gestoord?’ en: ‘Dat water is maar een halve meter diep!’
Later toen wij terugliepen naar de auto hebben we nog even naar beneden gekeken en wij begrepen niet hoe de man er zo goed vanaf is gekomen. Ondiep water met een boel golven en vooral heel veel scherpe rotsen. We hebben dan wel geen walvissen gezien, dit was ook best spectaculair.
17.00 u.
Terug in Almaciga. Onze buurman zit nog steeds op dezelfde plek op dezelfde stoel als toen we vertrokken.
18.00 u.
Wij gaan nog even naar een pier hier in de buurt om van de ondergaande zon te genieten. De buurman zit inmiddels al 10 uur op dezelfde plek op dezelfde stoel.
We wilden nog plannen voor morgen te maken, maar dat is wat moeilijk in verband met het weer. Het lijkt er namelijk op dat het morgen echt bijna overal op Tenerife gaat regenen/onweren/sneeuwen, iets dat bijna nooit voorkomt.
Omdat rotsknuffelen op 3 kilometer hoogte met onweer wat gevaarlijk is, hebben we besloten om gewoon in de auto te stappen, het eiland over te rijden en te kijken of we nog ergens een zonnig plekje kunnen vinden waar we wat avonturen kunnen beleven.
19.00 u.
De buurman is naar binnen gegaan, heeft de luiken dicht en de lichten al uit. Van voor je uit staren kun je heel moe worden.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
