Eenmansbedrijfje

Toen ik vanochtend uit bed kwam heb ik gelijk even een blik naar buiten geworpen en twee dingen gecontroleerd.

1. Wat het weer betreft was de beloofde hel nog niet losgebroken. Niks geen storm, onweer of hagel. Gewoon zonnig.

2. De buurman zat weer op zijn stoel. 


Over dat tweede, er was vandaag een kleine aanpassing: hij is een eenmanszaakje begonnen. Toen wij namelijk een uur later door het straatje liepen en hem voor de tiende keer netjes hallo zeiden, stak hij dit keer ineens zijn hand uit, en aan de 10 en 20 cent muntjes die erin lagen te zien, wilde hij graag geld van ons hebben. 
Nu zit ik eraan te denken hem morgen een stuk fruit in de hand te drukken, maar aangezien we door onze sinaasappels heen zijn, wordt het denk ik een blik chili con carne.
Het lijkt in ons dorpje een beetje alsof we in de film ‘the Truman Show’ zijn beland, onze buurman is niet de enige die iedere keer dat we voorbij lopen op dezelfde plek staat/zit/hangt. En er zitten een paar héle creepy mensen tussen. 



We hebben vanochtend eerst in nog een keer in Teide nationaal park gewandeld. Dit keer niet een hike van 7 uur maar een wat kleiner rondje, dat overigens prachtig was. Grote gestolde lava massa’s op de rode hellingen, gele zanderige vlaktes en sommige rotsen zo groen als het Vrijheidsbeeld. 
Wat het weer betreft: we troffen een echte Hollandse lucht met een heerlijk zonnetje.
Ook hier niet de ijsregen die voor dit gebied beloofd was. 



Na ons rondje stapten we in de auto en reden we naar Los Cristianos, waarbij we ook de veelbesproken dromedaris-ranch passeerden. 
Onze volgende activiteit had Gergö uitgekozen: Siam Park. 

Het beste waterpark in Europa en de een-na-beste op de wereld.
Je kunt hier loodrecht van een piramide naar beneden glijden en dan door een buis tussen de haaien roetsjen, met zn vieren in een enorme band door de vulkaan (trechter met lasershow) afdalen, of lekker op het kunstmatige strand in de zon zitten.


Wij begonnen met de ‘Lazy River’, want (volgens Gergö) ‘Dat is leuk, samen in zo’n band,’ en: ‘Hoe lang kan dat nou duren?’ 
Nou, best wel lang. Na tien minuten samen in een band dobberen hadden we het wel gezien eigenlijk, het ging super langzaam en we hadden in totaal maar drie uur. Het einde was nog niet in zicht en dus besloot Gergö om in plaats van op de band te blijven zitten met zijn voeten op de grond ons wat sneller door het parcours te duwen. Na heel veel mensen ingehaald te hebben, kwam er eindelijk iets in zicht wat op het einde leek, je kon links en rechts. Ik vroeg nog aan de man: ‘Is this the exit?’ en hij knikte en zei: ‘This is fast.’ 
Dus wij de linker afslag genomen, maar toen we de bocht omgingen zagen we in een keer dat juist de andere afslag ons direct bij de uitgang had gebracht. 
Waar gingen wij dan heen?!

Gergö duwde ons nog steeds voort met zn voeten en doordat we wat sneller gingen dan ik verwachtte, prikte ik per ongeluk met mijn tenen in het best wel enorme achterwerk van de meneer voor mij, die op zijn buik op de band lag.
De uitgang verdween uit beeld en wij gingen ineens op een grote lopende band omhoog. We hadden geen idee wat er komen zou, maar al snel bleek: nog meer Lazy River, tot een vrouw ons ineens vastpakte, iets zei over: ‘Billen omhoog!’ en toen vlogen we ineens met een noodgang van een soort wildwaterbaan naar beneden. 
Hadden we niet zien aankomen, maar was wel leuk. 


Oh ja, weer-update: 25 graden en zon. Heel vervelend allemaal. Waar blijft die regen nou? 



We hebben drie uur lang genoten, gegild en trappetjes opgerend om zo snel mogelijk boven bij de glijbanen te zijn, en toen was het tijd om terug naar het noorden te rijden.
Onderweg bleek onze keuze om naar het zuiden van het eiland uit te wijken een goede: het werd steeds bewolkter en donkerder en eindelijk was daar dan de beloofde regen. 
Maakte voor ons niet uit, wij hoefden alleen nog maar moe en voldaan op de bank te kruipen.
Het bedrijfje van de buurman was, vermoedelijk vanwege de weersomstandigheden, gesloten.