Nog eenmaal Henk.

Vanochtend zijn we een laatste keer teruggereden naar nationaal park Teide en hebben we de laatste 11 kilometer van de vakantie in onze benen gestoken.
We beklommen de Montana Blanca ; een berg naast de vulkaan de Teide die echt heel woestijnachtig aandoet. Kaal, zachtgeel, en zo glad als een babybilletje. Behoorlijk ‘exposed’ dus, en daarom hebben we ons van te voren goed ingesmeerd. Het is, in tegenstelling tot de rest van het eiland, over het algemeen behoorlijk fris in Teide, maar de zon schijnt er niet minder fel om.


Tijdens onze wandeling kwamen we de beroemde Huevos (eieren) tegen: enorme vulkanische bommen die ooit uitgespuugd zijn door El Teide.
Nu vind ik ‘eieren’ niet echt goede benaming, die zijn een stuk minder vernietigend dan deze schatjes. Zou toch leuk zijn, als een vulkaan allemaal eieren zou spuwen, of gewoon een enorme stroom toffee/caramel, of knuffel-eenhoorns, of een combinatie van die laatste twee. Goed, ik dwaal af. 
De gitzwarte bollen gestold lava staken mooi af bij de zachtgele kleur van het landschap waar we doorheen liepen en we prijsden ons voor de zoveelste keer bofkonten dat we dit allemaal kunnen zien. 


Na onze wandeling zijn we naar de kust gereden, maar eerst had Henk ons onderweg nog een laatste keer tuk. 
Van te voren had ik nog heel duidelijk aangegeven: de snelste route. Henk vroeg nog: ‘Wilt u onverharde wegen in uw route opnemen?’ 
NEE, Henk. Nee. Dat willen we niet. 
Ik weet niet hoe het gebeurde, maar op een gegeven moment maken we een scherpe bocht naar rechts en rijden we dwars door een woonwijk de berg af op een helling die zo steil was dat ik mij afvroeg of de auto om zou kieperen. 
Het enige fijne aan deze de-tour (die overigens wel 2 minuten sneller zou zijn, wauw!) was dat we de slome auto voor ons eindelijk kwijt waren, maar na een tijdje recht naar beneden rijden waren we er wel weer klaar mee. We negeerden Henk even, hebben zelf wat zijstraatjes genomen en vonden de normale doorgaande weg terug. En wie reed er direct weer voor ons? Juist ja, die slome auto. Nog meer karma.


Na een uurtje kwamen we aan bij onze bestemming: een natuurlijk gevormd zee-zwembad omringd door rotsen, waar je rustig kunt zwemmen, iets dat op de meeste stranden op het eiland niet zo is. De golven zijn vaak hoog, de stroming is sterk en de puntige rotsen zijn nou ook niet echt een feestje voor het menselijk lichaam. 

Wij dus het water in, griezel griezel, want het trappetje en de ondergrond was mossig en glad en ik wil gewoon graag kunnen zien waar ik mijn voeten in zet. Zeker in een vreemd land. 

‘Zitten hier geen zee-egels?’ vroeg ik Gergö.
De herinnering aan die zwarte ondingen in Griekenland stond mij nog vers in het geheugen. Nee hoor, zee-egels kwamen hier niet voor. 
Nou, oké dan, ik ter water. Ik bleef mooi in het midden in het diepe zodat ik met mijn voeten niet de grond hoefde te raken, maar Gergö wilde graag naar het randje om naar de golven te kijken. Dus hij zwemt daar heen, gaat op een rots zitten en probeert een beetje uit hoe hij daar handig kan gaan staan en omhoogklimmen, en ik zie me daar in een keer een MASSA krabben lopen!

‘Krabben!’ riep ik heel hard.
We hadden direct de aandacht van alle Duitse toeristen boven ons gewekt.

‘Huh? Waar?’ vroeg Gergö.

‘OVERAL!’
En tja, het was ook wel zo, op dat moment zag ik echt alleen nog maar krabben. Waar ik ook keek. Echt iedere rots rondom het bassin werd bezet door minstens 10 grote krabben. Niet van die schattige kleintjes die we op Schiermonnikoog vangen, maar echt van die grote dikkerds. 
Goed, ik had Gergö nu wel een beetje zenuwachtig gemaakt en dus besloot hij weer mijn kant op te komen.

Later, toen ik wat over de rotsen aan het rond klimmen was (met schoenen aan, dus ik voelde mij onoverwinnelijk) constateerde ik dat het bassin echt omringd werd door krabben, een beetje zoals de belegering in het verhaal van Hizkia zegmaar, alleen deze krabben gingen niet dood. Althans, dat denk ik, ik ga niet morgenochtend terug om het te controleren. Dan vliegen we namelijk naar huis… :(