Aankomst, naar Aljezur.

Zo, en dan nu het eerste bericht vanuit Portugal.
Toen we vanuit uit Neckarsteinach vertrokken, wist Gergö het voor elkaar te krijgen om al in een dorp te verdwalen voor we Heidelberg überhaupt hadden bereikt, laat staan dat al op de snelweg richting het vliegveld zaten.
‘Ik dacht echt dat dit handig was…’
Het moment deed me direct terugdenken aan die goeie oude Henk, de navigatie die ons op Tenerife op veelal idiote wijze de weg had gewezen.
We kwamen goed en wel op het vliegveld aan, mochten een enorme rij met mensen overslaan omdat we een baby bij ons hadden en voor we het wisten zaten we in het vliegtuig en waren we nu écht op weg.
Dakota viel twee minuten voor take off in slaap (lang leve borstvoeding) en heeft zich de rest van de vlucht opperbest vermaakt. Ze heeft eerst minstens 60x de kaarten met safety instructions uit het vakje gehaald en weer teruggestopt. Daarna de meneer naast haar bijna in het gezicht geslagen met haar sambabal. (ook een kleine note to self: een sambabal rolt makkelijk over de grond en is in een vliegtuig níet het handigste speelgoed) Vervolgens samen met ons genoten van een uitgebreide lunch en tot slot tijdens het luier verschonen op het toilet ook de tijd van haar leven gehad. Ik stond op haar en Gergö te wachten en de kreten die achter de deur vandaan kwamen deden eerder vermoeden dat ze in een attractie in Disneyland zat dan op een te krappe vliegtuig wc.
Vervolgens hebben Gergö en ik ons nog even kostelijk vermaakt met onze buurman, die met wijd open mond in slaap viel en nu vereeuwigd is met een lepel yoghurt in voer-positie voor zn mond.

Aangekomen in Lissabon verzamelden we onze spullen en gingen we naar de balie voor onze huurauto. Natuurlijk wilden ze ons een upgrade aansmeren en voor het eerst in ons leven zijn we ermee akkoord gegaan. Het was 20 euro extra voor een grotere en volgens de dame achter de balie véél comfortabelere auto dus Gergö zei: ‘Waarom ook niet.’
‘Ach, dan weten we ook een beetje wat we handig vinden voor de nieuwe auto die we binnenkort aan moeten schaffen,’ jubelde ik, terwijl ik op onze BMW af huppelde.
Goed.
Nog voor we de garage uit waren wisten we een ding zeker: zo’n auto als deze zal het in ieder geval niet worden.
Allereerst zit ik zo laag dat ik nog net de hoofden van eventuele voorbijgangers kan zien, maar of ze bloot zijn of kleren dragen: geen idee. En daarna is de auto zo lang, dat het nogal lastig manoeuvreren is in een land waar de straatjes énig zijn om te voet doorheen te flaneren, maar niet zozeer om je er met je degelijke Duitse auto doorheen te wurmen.
Aangekomen in ons hotel hebben we nog even boodschappen gedaan, nadat we bij de receptie hadden gevraagd waar we dat het beste konden doen. Dat gesprek verliep zo:
Baliemedewerkster: ‘Daar de hoek om, daar zit een minimarkt.’
Gergö: ‘Oh super!’
Baliemedewerkster: ‘Nee, mini. Een minimarkt.’

Na een nacht die hetzelfde verliep als alle andere met ons kleine wurmpje schoven we ’s ochtends als een van de eersten aan aan het ontbijt. En toen waren we al anderhalf uur op. Ik bedoel maar.
Datzelfde ontbijt kotste Dakota tien minuten nadat we vertrokken waren tot de laatste kruimel uit in onze prachtige auto. Ze zwom letterlijk in haar maxicosi, en dan had ik nog best een groot deel in haar dekentje kunnen opvangen.
Dus: auto langs de weg, kind bloot, nieuwe kleren uit de koffer tevoorschijn vissen en alles zo goed en kwaad als het ging schoon- en droogpoetsen. Gergö klopte nog even het dekentje uit en kwam terug met het gezicht en haar vol spetters. Dat zijn de echte charmes van het ouderschap!
Maar: daarna konden we écht op pad!
Al snel waren we de drukke stad uit en kwamen we na ruim een uur rijden aan in het dorpje Grandano. We gingen daar even langs de Lidl voor wat boodschappen en hebben vervolgens een pauze in een parkje gehouden.
Prachtig, niet alleen omdat het écht mooi was en we ons onder een strakblauwe hemel en stralend warm zonnetje bevonden, maar ook om de ludieke dorpsinwoners die hier rondhingen.
Allereerst kochten we een cappuccino in een caféetje aangrenzend aan het park. Voornamelijk omdat we allebei moesten plassen, maar ook… nou ja koffie.
Het caféetje bleek een soort creepy viswinkel annex rook/biercafé. Maar wél met een verschoontafel in het toilet. Een hele vieze overigens, dus Gergö offerde zijn trui op als onderlegger. Die zat toch al onder de meest uiteenlopende lichaamssappen van ons kind. De cappuccino kregen we in plastic bierbekers mee, voor 80 ct per stuk. (En het was verrassend lekker, echt waar!)
Terwijl we tussen de kreeften en kokkels stonden te wachten op onze bestelling zagen we in de keuken een vrouw de toetjes voor het restaurant voorbereiden. Op haar hoofd een haarnetje waar haar donkere lange lokken weelderig onderuit hingen en om haar lijf zo’n schort waarmee het net lijkt alsof je in een bikini loopt.

Even later liepen we met onze koffie rondjes door het park met Dakota in de doek, zodat ze een goed slaapje kon doen.
Er was een soort pleintje met picknickbankjes, waar alle locale oude mannetjes zich verzamelden. Ze zaten in twee groepjes, en dan was er nog één man die in zijn eentje met de rug naar de anderen toe op een bankje ernaast zat.
Twee mogelijke scenario’s waren:
1. Hij had straf.
2. Ze deden zo’n spelletje waarbij je moet raden wie het geheime snoepje heeft, en ze waren nu iemand aan het kiezen en dan mocht de man daarna terugkomen.
Verder hobbelde er ook een oud vrouwtje door het park rond met een donkere jas met capuchon over haar hoofd en daarop nog een soort regenhoedje. Wat ze precies aan het doen was, wisten we niet, maar ze leek wel een soort geheime spion. Temeer omdat bij het park zich ook het gebouw van de locale communistische partij bevond.

Na slaapje-lunch-geocache zoefden we door frisgroen heuvellandschap met sinaasappelbomen en blauwwitte huizen verder naar onze eindbestemming: Aljezur.
Onderweg kwamen we nog een Nederlandse brandweerwagen tegen die in the middle of nowhere langs de kant van de weg stond geparkeerd. Dus als iemand er eentje kwijt is…
We kwamen bijna niemand tegen, en toen we de laatste weg naar ons dorp insloegen bleef er alleen nog een brommobiel over die voor ons uit over de onverharde weg tufte.
‘Moet ik dáár omhoog?’ riep Gergö verbaasd.
Ja, daar moesten we omhoog. Stijl omhoog.
Ons deel van het dorp bleek te bestaan uit piepkleine straatjes die allemaal onder een hoek van gevoelsmatig zo'n 45 graden omhoog en omlaag liepen.
Probeer dáár je te lange auto maar eens te draaien als je per ongeluk je ‘straat’ voorbij rijdt.
‘Please make a u-turn’, klonk het vrolijk uit de gps.
We keken door het raam de afgrond in en besloten maar gewoon achteruit terug te rijden.
Onze parkeerplaats vinden was nog een hele uitdaging en de eigenaar zat natuurlijk net in Lapland, maar het is gelukt. Hier geen toeristen, alleen dorpsbewoners die naar dingen wijzen en heel blij ‘friend’ zeggen en die vinden dat onze baby het koud heeft.

Ons appartementje is prachtig, maar het is er echt ijskoud. Hoe koud, vraag je je af? We konden wolkjes uit onze mond blazen in de slaapkamer. Er is slechts één elektrisch kacheltje die we om en om naar de verschillende ruimtes rijden als we ze nodig hebben. Voor onszelf zou het niet zo heel erg zijn, maar met een baby niet zo handig. Er staat wel een mini-openhaard, maar toen we binnenkwamen hing er al zo’n zware lucht van dat ding dat, tenzij we de hele week naar barbecue willen ruiken, het geen optie is die constant aan te hebben.
Terwijl Dakota’s bad volliep probeerden we nog even of we de boel op konden warmen door de oven gewoon heel hoog aan te zetten, maar toen bleek dat de stoppen dan doorslaan en zaten we ineens in het stikdonker in de badkamer.
Gergö op de tast naar de stoppenkast, en Dakota greep haar kans om, iets dat ik in het licht tot dan toe nog had kunnen voorkomen, snel stiekem een stuk wc papier op te eten.
Jawel, we zijn op vakantie!