Over boottickets en de kerstman in een gele speedo
Blijf op de hoogte en volg Anke
02 November 2016 | Spanje, Isla de Tenerife
Vandaag stond er een prachtige wandeling door de kloof van Masca op het programma. Hierbij loop je tussen hoge rotswanden door helemaal tot aan een grote baai aan zee, alwaar de meeste toeristen worden opgehaald met een boot en teruggebracht naar Los Gigantes. De enige andere optie is terug omhoog lopen, iets wat de meeste mensen, zo hoorden wij onderweg, verschrikkelijk lijkt, maar zo niet Anke en Gergö.
Het aanbieden van de boottickets begon al toen we gisteren bij ons appartement aankwamen. Niet alleen staan er overal in het verder idyllische dorpje schreeuwerige boot-posters, de eigenaar van ons appartement wapperde ook direct bij onze aankomst al met een bonnenboekje en vroeg of we naar beneden zouden gaan wandelen, want dan konden we bij hem tickets voor de boot kopen. ‘Nee,’ zei Gergö. Dat was niet nodig. Wij gingen terug lopen. De wenkbrauwen van de man gingen omhoog en hij keek naar mij. ‘We gaan ook al niet op dromedarissafari,’ wilde ik uitleggen. Maar ja, wij kunnen eigenlijk alleen ziekenhuis - Spaans. (Dingen als: ‘Het infuus is leeg,’ of ‘We willen even over de gang wandelen.’ )
Dus ik knikte gewoon blij en stak mijn duim op.
Vanochtend na het ontbijt (witte bonen in tomatensaus en geroosterd brood met pindakaas) gingen we los. De wandeling begon in het dorp vlak naast ons appartement en na enkele meters werd ons al duidelijk dat deze route een stuk meer mensen trekt dan bijvoorbeeld ons lava-avontuur van gisteren. De eerste vijftig meter kwamen we bijvoorbeeld onze buren al tegen, maar wij hopsten in vlot tempo van rots tot rots en lieten de meeste mensen al snel achter ons. We haalden ook nog een mevrouw in met heel erg overgewicht, wat we heel stoer vonden, maar waarvan we ons ook echt afvroegen hoe die in de vrede deze toch wel uitdagende wandeling wilde gaan halen… Daarover straks meer.
De route door de kloof was echt geweldig. De rotswanden torenden hoog boven ons hoofd uit, terwijl wij ons een weg baanden door tunnels in het riet, over reusachtige stenen en door watertjes. Soms liepen we echt in de rivierbedding, andere keren moesten we klimmen en liepen we er weer boven, geflankeerd door grote cactusbossen, maar soms ook door bloemen. Het deed haast denken aan Jurassic Park. Onwerkelijk mooi en indrukwekkend. De temperatuur was ook perfect, want we liepen eigenlijk de hele tijd in de schaduw en dus kregen we het niet te warm. In de zon was het vandaag namelijk wel 25 graden.
‘Hé, ik ruik het wad!’ riep ik na 2 uur wandelen. En ja hoor, als we goed luisterden konden we de zee al horen. Wij als fervente Schiermonnikooggangers natuurlijk gelijk helemaal enthousiast en een paar minuten later verlieten we de kloof en stonden we in de stralende zon op een rotsstrand, waar azuurblauwe golven op stuksloegen.
‘Hola! Wilt u ook boottickets?’ en ja hoor: ook hier stonden ze. Gelijk bij de uitgang van de kloof. Twee kraampjes voor tickets, en een man die bananen en cola verkocht.
‘Nee, bedankt! Wij lopen terug!’ riepen we enthousiast.
Goed, daarna kwam het genieten. We zijn een steigertje opgelopen die uitliep op een soort kasteeltorentje/plateautje vanaf waar je de zee in kon om te zwemmen. Toen we net aankwamen was het hier heel rustig, maar toen we na een verfrissende duik met onze boterhammetjes in de zon zaten op te drogen, werden we ineens omringd door tientallen Duitsers. (Ik kan echt niet genoeg benadrukken hoeveel Duitsers er op dit eiland zijn, het is bijna angstaanjagend)
Het plekje waar wij namelijk met een aantal mensen zaten om te zwemmen was ook direct de aanlegsteiger voor de boten die de toeristen kwamen dumpen of ophalen. ‘TWO PEOPLE FOR FREE WILLY? Who has a ticket? Can you show me your ticket?’ jubelde een enthousiaste tourguide in onze oren. Nee bedankt, wij gaan lopen.
Vanaf dat moment kwam echt de ene na de andere boot aan. Free WIlly, the Adventurer, the Masca Express, we hebben ze allemaal gezien. Deed niets af aan onze heerlijke pauze overigens, het maakte het hoogstens wat interessanter.
Sommige toeristen waren zo nerveus of hun boot wel zou komen dat ze zichzelf nauwelijks tijd gunden om van de prachtige plek te genieten. 'Is this me? Is this my boat? I have a ticket!'
Tot slot waren ook nog getuige van een kerstman-achtige man (lang wit haar en een bolle buik) in een knalgele speedo. Hij spuugde vol overtuiging in de glazen van zijn duikbril en smeet het ding toen ineens vanaf het platform een enorm eind de zee in.
‘Waarom doet hij…’ begon ik te zeggen, en toen kwam hij ineens met een enorme aanloop aanrennen en nam hij me toch een snoekduik de zee in! Niet te geloven. Heb nog nooit zo iets gezien! Ik begon ook spontaan te applaudisseren toen hij weer bovenkwam, de andere toeristen op onze rots deelden dit enthousiasme overigens niet met mij, waardoor ik nogal vreemd overkwam. Story of my life.
Na anderhalf uur was het tijd om terug te gaan lopen. We waren oprecht blij dat we al die mooie natuur nu nog een keer vanaf de andere kant konden bekijken en we waren ook weer goed uitgerust en opgefrist. Na 10 minuten lopen kwamen we ineens onze buren weer tegen, die waren nu pas bijna bij het strand en hadden er in totaal wel meer dan 4 uur over gedaan om beneden te komen. Ze vroegen hoe lang wij bezig waren geweest en zeiden dat ze niet goed wisten of ze ons nu moesten bewonderen of voor gek verklaren dat we ook weer terug gingen lopen.
En toen, een paar minuten later, wie kwam daar aan: JAWEL! De dikke mevrouw! Wat een heldin!! Ik wilde bijna weer gaan applaudisseren, maar dat was denk ik echt heel erg apart overgekomen, dus ik heb haar in stilte toegejuicht. Echt zo knap, want je moest langs allerlei dunne rotsspleten klimmen en je van dingen af laten glijden enzo en ze heeft het gewoon voor elkaar gebokst.
Tot slot kwamen we nog wat Belgen tegen (Echt? Gaan jullie écht weer helemaal naar boven lopen? Oké…) en daarna werd het rustiger en rustiger.
We wandelen in een lekker tempo, hielden af en toe een water en nootjes pauze en zagen de zon langzaam in de kloof zakken. In een woord geweldig. Met in totaal ongeveer 5 klim en wandeluren in de benen kwamen we weer boven in ons dorp uit en ploften we voldaan op ons terras neer. Morgen reizen we verder en mogen we ’s ochtends weer bij het griezelig smalle weggetje omhoog om Masca te verlaten. Ik knijp mijn billen nu vast samen en hoop dat we niet te veel auto’s tegenkomen.
Gergö, ik weet dat je dit leest: jij rijdt. Zo niet dan gaan we op dromedarissafari.
Het aanbieden van de boottickets begon al toen we gisteren bij ons appartement aankwamen. Niet alleen staan er overal in het verder idyllische dorpje schreeuwerige boot-posters, de eigenaar van ons appartement wapperde ook direct bij onze aankomst al met een bonnenboekje en vroeg of we naar beneden zouden gaan wandelen, want dan konden we bij hem tickets voor de boot kopen. ‘Nee,’ zei Gergö. Dat was niet nodig. Wij gingen terug lopen. De wenkbrauwen van de man gingen omhoog en hij keek naar mij. ‘We gaan ook al niet op dromedarissafari,’ wilde ik uitleggen. Maar ja, wij kunnen eigenlijk alleen ziekenhuis - Spaans. (Dingen als: ‘Het infuus is leeg,’ of ‘We willen even over de gang wandelen.’ )
Dus ik knikte gewoon blij en stak mijn duim op.
Vanochtend na het ontbijt (witte bonen in tomatensaus en geroosterd brood met pindakaas) gingen we los. De wandeling begon in het dorp vlak naast ons appartement en na enkele meters werd ons al duidelijk dat deze route een stuk meer mensen trekt dan bijvoorbeeld ons lava-avontuur van gisteren. De eerste vijftig meter kwamen we bijvoorbeeld onze buren al tegen, maar wij hopsten in vlot tempo van rots tot rots en lieten de meeste mensen al snel achter ons. We haalden ook nog een mevrouw in met heel erg overgewicht, wat we heel stoer vonden, maar waarvan we ons ook echt afvroegen hoe die in de vrede deze toch wel uitdagende wandeling wilde gaan halen… Daarover straks meer.
De route door de kloof was echt geweldig. De rotswanden torenden hoog boven ons hoofd uit, terwijl wij ons een weg baanden door tunnels in het riet, over reusachtige stenen en door watertjes. Soms liepen we echt in de rivierbedding, andere keren moesten we klimmen en liepen we er weer boven, geflankeerd door grote cactusbossen, maar soms ook door bloemen. Het deed haast denken aan Jurassic Park. Onwerkelijk mooi en indrukwekkend. De temperatuur was ook perfect, want we liepen eigenlijk de hele tijd in de schaduw en dus kregen we het niet te warm. In de zon was het vandaag namelijk wel 25 graden.
‘Hé, ik ruik het wad!’ riep ik na 2 uur wandelen. En ja hoor, als we goed luisterden konden we de zee al horen. Wij als fervente Schiermonnikooggangers natuurlijk gelijk helemaal enthousiast en een paar minuten later verlieten we de kloof en stonden we in de stralende zon op een rotsstrand, waar azuurblauwe golven op stuksloegen.
‘Hola! Wilt u ook boottickets?’ en ja hoor: ook hier stonden ze. Gelijk bij de uitgang van de kloof. Twee kraampjes voor tickets, en een man die bananen en cola verkocht.
‘Nee, bedankt! Wij lopen terug!’ riepen we enthousiast.
Goed, daarna kwam het genieten. We zijn een steigertje opgelopen die uitliep op een soort kasteeltorentje/plateautje vanaf waar je de zee in kon om te zwemmen. Toen we net aankwamen was het hier heel rustig, maar toen we na een verfrissende duik met onze boterhammetjes in de zon zaten op te drogen, werden we ineens omringd door tientallen Duitsers. (Ik kan echt niet genoeg benadrukken hoeveel Duitsers er op dit eiland zijn, het is bijna angstaanjagend)
Het plekje waar wij namelijk met een aantal mensen zaten om te zwemmen was ook direct de aanlegsteiger voor de boten die de toeristen kwamen dumpen of ophalen. ‘TWO PEOPLE FOR FREE WILLY? Who has a ticket? Can you show me your ticket?’ jubelde een enthousiaste tourguide in onze oren. Nee bedankt, wij gaan lopen.
Vanaf dat moment kwam echt de ene na de andere boot aan. Free WIlly, the Adventurer, the Masca Express, we hebben ze allemaal gezien. Deed niets af aan onze heerlijke pauze overigens, het maakte het hoogstens wat interessanter.
Sommige toeristen waren zo nerveus of hun boot wel zou komen dat ze zichzelf nauwelijks tijd gunden om van de prachtige plek te genieten. 'Is this me? Is this my boat? I have a ticket!'
Tot slot waren ook nog getuige van een kerstman-achtige man (lang wit haar en een bolle buik) in een knalgele speedo. Hij spuugde vol overtuiging in de glazen van zijn duikbril en smeet het ding toen ineens vanaf het platform een enorm eind de zee in.
‘Waarom doet hij…’ begon ik te zeggen, en toen kwam hij ineens met een enorme aanloop aanrennen en nam hij me toch een snoekduik de zee in! Niet te geloven. Heb nog nooit zo iets gezien! Ik begon ook spontaan te applaudisseren toen hij weer bovenkwam, de andere toeristen op onze rots deelden dit enthousiasme overigens niet met mij, waardoor ik nogal vreemd overkwam. Story of my life.
Na anderhalf uur was het tijd om terug te gaan lopen. We waren oprecht blij dat we al die mooie natuur nu nog een keer vanaf de andere kant konden bekijken en we waren ook weer goed uitgerust en opgefrist. Na 10 minuten lopen kwamen we ineens onze buren weer tegen, die waren nu pas bijna bij het strand en hadden er in totaal wel meer dan 4 uur over gedaan om beneden te komen. Ze vroegen hoe lang wij bezig waren geweest en zeiden dat ze niet goed wisten of ze ons nu moesten bewonderen of voor gek verklaren dat we ook weer terug gingen lopen.
En toen, een paar minuten later, wie kwam daar aan: JAWEL! De dikke mevrouw! Wat een heldin!! Ik wilde bijna weer gaan applaudisseren, maar dat was denk ik echt heel erg apart overgekomen, dus ik heb haar in stilte toegejuicht. Echt zo knap, want je moest langs allerlei dunne rotsspleten klimmen en je van dingen af laten glijden enzo en ze heeft het gewoon voor elkaar gebokst.
Tot slot kwamen we nog wat Belgen tegen (Echt? Gaan jullie écht weer helemaal naar boven lopen? Oké…) en daarna werd het rustiger en rustiger.
We wandelen in een lekker tempo, hielden af en toe een water en nootjes pauze en zagen de zon langzaam in de kloof zakken. In een woord geweldig. Met in totaal ongeveer 5 klim en wandeluren in de benen kwamen we weer boven in ons dorp uit en ploften we voldaan op ons terras neer. Morgen reizen we verder en mogen we ’s ochtends weer bij het griezelig smalle weggetje omhoog om Masca te verlaten. Ik knijp mijn billen nu vast samen en hoop dat we niet te veel auto’s tegenkomen.
Gergö, ik weet dat je dit leest: jij rijdt. Zo niet dan gaan we op dromedarissafari.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
