Spaanse bejaarden en speedo's

Vanochtend bleek dat onze buurman (we noemen hem nu Carlos) óf niet op zondag ‘werkt’ óf dat hij zijn bedrijfje vanwege teleurstellende resultaten alweer heeft gesloten.

‘Denk je dat ik met hem op de foto mag als ik hem een euro geef?’ vroeg ik Gergö.
Die dacht van wel, maar vond dat we het ook gewoon bij ‘Buenos Dias’ konden laten en doorlopen.

Observatie: Carlos heeft ook een chihuahua.


Wij gingen door, het trappetje op naar het dorpsplein. (ik krijg de neiging om echt álles tussen aanhalingstekens te zetten, want is een dorpsplein van 30 vierkante meter echt een dorpsplein? Is het überhaupt een plein?) 

Daar aangekomen zagen we een behoorlijk aantal opgewonden Spaanse bejaarden, allemaal met dezelfde stoffen tas, om een bestelbusje zwermen. Wat bleek nou: vanuit die auto werd brood verkocht en daar komt het hele dorp op af. 
Één mevrouw rende zelfs in haar knalroze pyjama de straat op om vooral niet te laat te zijn. 
Almaciga, dorp van onbegrensde mogelijkheden.


Wij hadden onze broodjes al op en zijn in de auto gestapt.
Onze eerste wandeling vandaag was een rondje om de Canarische equivalent van de Matterhorn, erg mooi en imposant! Je ziet hem al van ver, want het is een heel hoog puntig rotsblok dat een beetje zielig en alleen vanuit het landschap omhoog rijst. 
Onderweg naar de rots kwamen we nog wat hondjes achter hekjes tegen, waarvan er eentje bijna als een mens klonk als hij blafte. Dat moest ik natuurlijk filmen en omdat wij bleven staan bleven de beestjes (drie stuks) maar doorgaan met lawaai maken. 
Ik bied bij dezen mijn verontschuldigingen aan aan de buurt. 



Na anderhalf uur waren we terug bij de auto en zijn we doorgereden naar de volgende stop: een afdaling door een kloof naar een lavastrand aan de zee. We vonden dit een ontzettend fijne wandeling, want het leek een beetje op wat we bij Masca hebben gedaan en dat is ons erg goed bevallen. Hoge rotspaadjes, paadjes door het riet, moerassige paadjes, lavapaadjes; van alles wat. Na drie kwartier kwamen we bij het strand aan en hebben we een beetje door de zee gelopen en in de zon gezeten. Indrukwekkende rotswanden, intens blauw water en allerlei andere toeristen die voor interessante verhalen zorgen.

Hoogtepunt (voor ons dan, voor hen denk ik niet zo):
Een stelletje dat gezellig op een handdoek lag en compleet overspoeld werd door een enorme golf. Nadat ze uitgeproest waren moest het meisje achter haar schoenen aanrennen want die dreven vrolijk met de stroom mee de zee in, en ze hadden een enorme zak mandarijntjes en appels bij zich die nu verspreid over het strand lagen.

Aan het einde van de dag zijn we nog even naar de pier en het strand hier vlakbij ons dorpje gegaan. Er waren een boel surfers in het water en dus besloot Gergö dat hij ook een duik wilde nemen.

‘Heb je je pillen bij je?’ is dan altijd mijn eerste vraag.

Interessant feitje en kader om deze vraag te begrijpen: ik ben getrouwd met een man die een heftige allergische reactie krijgt op koud water. Ademnood, opzwellen, you name it, he gets it. Van koud water dus. En koud water is óók buitenbad/zwembadwater, hoewel de reactie daarbij wel meevalt. 

Goed, hij had voor de zoveelste keer zijn pillen natuurlijk niet bij zich, maar het is dit keer goed gegaan.

‘Vijf minuten kan wel,’ was zijn nuchtere constatering.



Op de pier werden we overigens ook nog getrakteerd op een hele grote, spierwitte man in een speedo met USA op zijn billen en een man in een speedo die veel te hoog opgetrokken zat. Het leek haast de onderkant van zo’n baywatch badpak van vroeger, en hij liep ook nog met hele kordate pasjes, een beetje als een nordic walker.
Ik had Gergö al allerlei instructies gegeven om stiekem een foto te maken (ik hou gewoon van grappige mensen), maar helaas is alleen de USA man erop gekomen.
Morgen onze laatste dag!