Sa Calobra

Vanochtend werden we iets beter uitgerust wakker dan gisteren.
We hadden ons dit keer beter voorbereid op het afkoelen van het huis ’s nachts (kun je het afkoelen noemen als het overdag al slechts 12 graden is?) en hadden warme kleren aangetrokken.

Nadat we de elektrische kachel van de slaapkamer naar de woonkamer hadden verplaatst, de vier gaspitten aan hadden gezet als extra verwarming (werkt super effectief!) en Dakota had gekeken of alle kippen er nog waren, hebben we brood gesmeerd om in de auto onderweg te ontbijten. 

We waren erg enthousiast over het avontuur dat we op de planning hadden staan. Op Tenerife een aantal jaar geleden (toen 4 weken zwanger :)) zijn we de kloof bij Masca helemaal afgedaald en weer opgeklommen, en het stukje dat we vandaag zouden lopen was ongeveer vergelijkbaar: een kloof die ver landinwaarts begint en helemaal tot aan de zee loopt. 


Normaal gesproken zouden we de wandeling met liefde vanaf het begin maken, maar dat kan met kind op de rug echt niet. Bovendien was het dan one-way want een aantal stukken kon je alleen naar beneden afdalen en niet weer omhoog klimmen.
Wij zijn dus naar het eindpunt van de wandeling gereden bij de ‘Sa Calobra’ ofwel de Slangenbaai en vanaf daar de kloof andersom ingelopen, met de afspraak dat we wel zouden zien hoe ver we zouden komen. 


In de haven van Sa Calobra werden we met spectaculaire uitzichten maar ook zeer sterke windvlagen ontvangen. We maakten ons een beetje zorgen of het wel goed zou komen, maar toen we de twee kleine voetgangerstunneltjes door de rotsen naar het begin van de kloof waren gepasseerd, stonden we ineens in de blakende zon uit de wind op de brede rivierbedding. 

Wat wel gaaf was, was dat je tijdens het lopen door de tunnels de zee naast je op de rotsen hoorde beuken. Erg indrukwekkend! Dakota vond dit ook het leukste onderdeel van de wandeling en wilde eigenlijk het liefste gelijk nog 4x door de tunnels heen en weer. 


Goed, we kwamen dus de tunnel uit en onze mond viel gelijk open want het uitzicht op de kloof was echt spectaculair. Het voelde een beetje alsof we na de tunneltjes een andere wereld waren ingestapt. 
Met onze trouwe wandelgids in de hand begonnen we aan onze weg over de kleine kiezeltjes, langs een aantal waterpoelen, in de richting van de kloof. De rotswanden torenden aan weerszijden van ons tientallen meters hoog boven ons uit, met in het gesteente overal grotten en soms sporen van groots natuurgeweld.

Geheel volgens het boekje stonden we na ongeveer 20 minuten voor ons eerste echte obstakel: een rotsblok ter grote van een vrachtwagen. 

‘Gevaarlijk!’ stond er in een aantal talen op een bordje bij.
‘Gelieve op een aantal plekken touwen te gebruiken, ivm vallend gesteente.’


‘Links gaat een paadje tussen het struikgewas omhoog langs de rotsen, en daarna volgen er een aantal uitgehouwen traptreden weer terug naar beneden, waarna je achter de versperring uitkomt,’ las ik hardop uit het boekje voor.
We keken naar links en ontdekten inderdaad het paadje. 

Nu moet je je voorstellen dat we dus met een Rücketrage lopen met een peuter erin, en dat dit nou niet bepaald een soort klein snacktasje is dat je zo even overal langswurmt. 

Het ‘paadje tussen het struikgewas door’ koste ons daardoor ontzettend veel moeite, want het was heel erg dicht begroeid én er waren overal hele laag hangende boomtakken waar we onderdoor moesten. En dat is met kind op je rug echt niet handig. 

Toen we dus na een avontuurlijk tochtje langs de rots omhoog op onze weg naar beneden waren en ik voor de zoveelste keer ging proberen een lange tak 5 cm hoger te houden zodat Gergö er onderdoor kon, hebben we besloten daar te stoppen en om te draaien.
De uitzichten waren ook hier al spectaculair genoeg dat we niet het gevoel hadden dat we veel zouden missen als we ons nog 50 meter verder langs de ‘traptreden’ (ha-ha-ha heel grappig wandelgids) naar beneden zouden afdalen om dan alsnog om te draaien.
We zijn vanaf daar dus op ons gemak teruggelopen, hebben nog een tijdje bij de bulderende zee gekeken en vervolgden toen het pad terug naar de auto door de tunneltjes langs de kliffen.


Daarna mochten we nog weer een uur genieten van de rit terug door het Tramuntana gebergte naar Soller: wat was DAT machtig! Voor ons allebei misschien wel de mooiste auto-bergrit die we ooit gemaakt hebben (en dat zijn er nogal wat…) 
Eindeloze haarspeldbochten door een bijna surrealistisch berglandschap, waarbij we ook nog zo’n geluk hadden dat we, toen we ergens een kleine fotopauze hielden, een vale gier zagen vliegen. 
Ik heb bij die fotopauze overigens ook nog even per ongeluk een professionele wielren fotoshoot verpest, maar ze riepen gelukkig allemaal dat het niet erg was. En ik riep sorry dat ze nu dat stuk weer terug moesten fietsen en weer opnieuw omhoog. 


Thuis aangekomen heeft Dakota geslapen en ’s middags zijn we alleen Soller even in geweest voor een ijsje. Nu waren we in de veronderstelling dat onze onverwarmde vrieskist-AirBnb de ‘teleurstelling’ van de vakantie was, maar terras dinges dinges (de naam is niet noemenswaardig) wint met vlag en wimpel de eerste prijs met een depressieve ijscoupe van 1.5 bolletje voor 8 euro. 
Gelukkig waren er wel duiven, en een schattig houten trammetje tjokvol toeristen dat af en toe langs kwam rijden (vanuit Dakota geredeneerd) 
Een rustige middag dus, en nu een rustige avond. Dakota ligt in bed en wij kijken zo even ‘Café de Mol’. 
Morgenochtend hebben we nog een korte wandeling bij een stuwmeer hier in de buurt op de planning en dan rijden we na het middagslaapje naar ons laatste adres: een hotel MET verwarming! En een fijn bed!