Van koud naar warm

Vanmorgen volgden we voor de laatste keer onze bekende routine. Sokken aan, deken om, uit bed stappen, elektrische kachel van de slaapkamer naar de woonkamer slepen, aanzetten én de kookplaat in de keuken viermaal op de hoogste stand. 
Ik mocht eerst douchen zodat ik mn haar in ieder geval met warm water kon wassen (lief!) en Gergö ging met Dakota bij de kippen kijken.
Daarna broodjes gesmeerd voor het ontbijt en voor de laatste keer in de auto gestapt voor een uitje in de omgeving van Soller.


Maar niet voor ik, net als gisteren, een cappuccino to - go had gehaald bij het plaatselijke café op de hoek.

Ik liep naar binnen, tegelijkertijd met drie locals, en sloot aan in de wachtrij. 
De man achter de bar vroeg het een en ander aan de locals (iedereen scheen elkaar te kennen) en daarna dacht ik dat hij naar mij keek.

‘One cappuccino, please,’ zei ik dus vriendelijk. 
‘Yes, yes, I know! I meant him,’ wees de barman naar een vierde local die door de deur binnen kwam lopen.
Nadat hij ook diens bestelling had opgenomen, ging hij aan het werk. 
Eerst werden de vier locals geholpen, wat ik wel snapte, want gisteren duurde het wel even voor mijn cappuccino klaar was en deze mannen slaan een bakje koffie achterover en gaan dan weer aan het werk.
Die mogen best even voor. Hoewel… ik vind dat ik toch ook best wel al een beetje local ben, als de barman al weet wat ik wil hebben voor ik het gevraagd heb.

Aan de bar begon het nu echt heel gezellig te worden. Er werd gepraat en gelachen en iedereen begroette elkaar met knuffels en grapjes. Ik kreeg bijna de neiging om gewoon mee te doen, omdat het er zo leuk uit zag allemaal. Het geheel deed mij een beetje denken aan van der Werff, maar dan in de stijl van een Amerikaans ontbijtbuffet. 
De vier locals hadden binnen een minuut tijd allemaal hun kopje koffie, en toen kwam mijn cappuccino!

Nou, ik heb op de klok gekeken, en de barman heeft er vandaag in totaal zeven minuten over gedaan om die ene cappuccino te maken.
Ik voelde me steeds bezwaarder worden want hij was constant aan het heen en weer rennen met pakjes en bakjes, en dan deed hij weer iets ergens in en stond het weer een minuut te schudden en te kloppen, en ondertussen stonden er natuurlijk alweer nieuwe locals op hun drie-seconden-espresso te wachten… 

Maar goed, na zeven minuten lief en leed was mijn cappuccino dan daar! 

‘Sorry, het is niet helemaal hetzelfde als gisteren,’ verontschuldigde de barman zich. ‘Doe maar twee euro vandaag, en als je morgen terugkomt issie beter.’ 

Met een enorme grijns op mijn gezicht verliet ik het barretje.
De cappuccino smaakte eigenlijk meer naar cappuccino dan gisteren.



Geheel verzorgd met koffie en koekjes reden we vervolgens met de auto naar een stuwmeer waar we gisteren alleen aan voorbij waren gereden. Het plan was om er vandaag omheen te lopen, maar het waaide erg hard en het was ijzig koud (story of the vakantie zullen we maar zeggen). Dakota begon na vijf minuten in de Rücketrage bitter te huilen en toen we vroegen wat er dan was konden we min of meer opmaken dat ze terug naar de parkeerplaats wilde, omdat ze daar een paar schapen had gezien en ze die weer wilde bekijken. 
En dus besloten we dat het niet zinnig was om onder deze omstandigheden dat hele meer rond te lopen, hebben we Dakota uit de Trage gevist en hebben we bij de rand van het meer wat rondgelopen, stokken en stenen verzameld, schapen gekeken en foto’s gemaakt van de mooie omgeving. Daarna de ochtend nog afgesloten met een kopje koffie en een taartje op een terras met een prachtig uitzicht en toen terug naar de ijsgrot om onze spullen in te pakken om na het middagslaapje naar ons laatste adres te rijden. De vierde, in een week tijd, haha. 



Iets na drieën kwamen we aan bij ons hotel. 
Nu wil ik voor ik zo mijn relaas begin melden dat we dit hotel in redelijke paniek hebben uitgezocht en dat we niet echt tijd hadden om uitgebreid research te doen.
Het leek prima, heel mooi zelfs, met een spa binnen en zwembaden buiten (te koud, maar oké, ze zijn er).

Voornamelijk: het zou er geen 12 graden zijn! 
En dat was het er ook niet, nee in tegendeel, het was er heerlijk warm! 

Het was er zelfs zó verschrikkelijk warm dat Gergö naar de balie is gelopen om te vragen hoe we de airco aan konden krijgen zodat we de slaapkamer van bijna 25 graden naar een gezellige 18 konden krijgen.

‘Oh, nee, sorry, dat kan pas vanaf 1 mei!’ was de boodschap. (Ik geef jullie hier even de tijd om ons keihard uit te lachen)
We hebben zegmaar ‘pech’ met het ongewoon mooie weer voor de tijd van het jaar, en een appartementje waar de zon de hele dag fel op brandt. Niks aan te doen, vannacht koelt het wel af en zetten we de ramen open en dan houden we morgen overdag gewoon de gordijnen dicht. 



Al snel bleek het hotel ons een soort paard van Troje: een chique uitstraling, maar alleen als je niet te goed rondkijkt, en tot de nok gevuld met mensen die allemaal figurant (of een hoofdrol) hebben gespeeld in de serie ‘de Tokkies’.
De omgeving is een beetje wat we ons bij Chersonisos voorstellen.

Zo dronken we een kopje koffie met een ijsje op een terras aan het strand, met een fenomenaal uitzicht. Naja, als we de groep dronken halfblote, felverbrande tieners met cocktails in literglazen even negeerden. SEX ON THE BEACH! Werd er keihard voor de groepsfoto geroepen, en ik merkte op dat het fijn is dat Dakota’s vocabulaire zich nog beperkt tot dingen als ‘ijs’ en ‘die’, want anders had ik hier aan de lopende band hele interessante dingen aan haar uit te leggen. 

Voor ons werd geschilderd en achter ons werd nog even snel een complete flat in elkaar getimmerd voor het begin van het seizoen, maar we waren samen en we hadden lol om deze ‘andere’ ervaring.


High van de verflucht liepen we terug naar het hotel, waarna Gergö een pizza voor ons scoorde bij restaurant ‘the Godfather’, terwijl Dakota en ik alvast terug naar de kamer gingen.

Nu is de kleine druif heerlijk in dromenland, en wij genieten van ons romantische uitzicht op de felverlichte tennis/voetbal vereniging en fitnessschool daarachter. 


Morgen een laatste dag op Mallorca, met op de planning ’s ochtends een kustwandeling over de rotsen naar een vuurtoren en ’s middags lekker naar de spa van het hotel. 


Over die spa waren we overigens nog een tijdje in veronderstelling dat het vijftien euro koste om naar binnen te mogen.
‘Tenzij je één van de behandelingen doet, dan is het gratis,’ legde ik Gergö uit. 

Een korte blik op de lijst met opties en prijzen deed mij vervolgens in lachen uitbarsten. 
Voor iets van minder dan vijftien euro kon ik Gergö namelijk de keuze bieden tussen het ontharen van zijn oksels of bikinilijn. Dat is namelijk maar vijf euro. Maar toen bleek dat het toch gewoon gratis is en dus hoeft er uiteindelijk toch geen leed geleden te worden voor een plons in het zwembad. 
Wel moeten we verplicht slippers en een badmuts dragen en ik hoop echt vanuit de grond van mijn hart dat dit niet voor peuters geldt, want ik zie nog niet helemaal voor me hoe ik Dakota een badmuts over haar hoofd kan trekken zonder dat ze die in twee seconden weer af doet. 

To be continued!