De Poel.

Ik heb even nagedacht over de titel van dit stukje, maar heb in plaats van 'Devils Garden Trail' toch maar gekozen voor bovenstaande optie. Men zal later begrijpen waarom.
De ‘wandeling’ die we vandaag gemaakt hebben is er eentje die de boeken in kan als de tocht der tochten :) 
Om half 9 parkeerden we onze auto aan de Trailhead van Devils Garden, om daar, gewapend met veel water en powerfood, aan een wandeling van 11,5 kilometer te beginnen.
Het was echt prachtig zo ’s morgens vroeg. Het zachte licht, gecombineerd met ochtenddauw op de cactussen en een intense stilte, maakten het eerste stuk van de wandeling echt magisch. 


Het ging allemaal heel snel en voorspoedig, tot we halverwege een soort droge rivierbedding kwamen. Waar het tot dan toe qua wildlife niet veel spannender was geworden dan wat konijnen en chipmunks die af en toe het pad over schoten, kwamen we hier onze eerste beer op de weg tegen: een grote poel die door de harde regen van gisteren vol met ijskoud water stond. 
Eerst wilden we proberen door het water te waden, maar we besloten dat dat onverstandig was want we hadden geen flauw benul hoe diep het was en of het veilig was. Dan maar over de nogal steile rots klimmen, dachten we.
Gergö begon en ontdekte al snel dat het lang niet zo makkelijk ging als het eruit zag. Op dat moment kon hij al niet meer terug en met wat mazzel haalde hij de overkant, maar toen moest ik nog.

Ik probeerde eerst over de rots te klimmen maar dat vond ik te hoog, toen door het water maar dat was ook niet echt fijn, dus ik zei: weet je wat, ik loop *even* om deze rots heen en zie je aan de andere kant. Zo gezegd, zo gedaan. Ik op blote voeten met mn schoenen om mn nek gebonden het andere paadje in, waar ik na een aantal niet zo fijne minuten (waarbij ik me als een soort krab tussen twee nauwe wanden moest voortbewegen) ontdekte dat het dood liep.

Dus weer helemaal terug, waar Gergö alweer bij de poel te wachten stond. Die had ook al ontdekt dat het op die manier niet zou lukken. Nou, dan toch maar óver de rots, zoals Gergö had gedaan. Tanden op elkaar en gaan. 
Dus ik liet mij langzaam van de rots op het eerste richeltje glijden en toen merkte ik direct al dat ik me niet zeker genoeg voelde om verder te gaan want ik gleed constant weg.

Probleem: ik kon dus niet vooruit, maar ook niet achteruit en beneden mij was die ijskoude poel met water dus ik besloot dat dat een goed moment was om volledig in paniek te raken en te gaan huilen op mijn rotsricheltje. Gelukkig was daar Gergö die besloot om dan maar de sprong in het diepe te wagen en mij te komen redden. Ik had een broek aan die ik niet ver genoeg op kon rollen (het water kwam tot halverwege je bovenbenen) dus die moest uit en toen zijn we samen naar de overkant gewaad. 
Natuurlijk kwamen er op het moment dat ik daar in mn ondergoed aan de overkant stond uit te bibberen net twee kerels aan die duidelijk wat minder hoogtevrees hadden en die in letterlijk 3 seconden over de rots heen klommen en zich zo naar beneden lieten glijden. Joehoe. 


Maar goed: we konden weer verder! We moesten een stuk over wat rotsen klauteren en toen kwam er ineens een wel heel hoge en gladde rots waar we overheen moesten. Ik dacht toen ik dat zag direct al: dit kun je niet menen. Het was een super smal richeltje, recht bij het slickrock omhoog (zonder ook maar iets van houvast) waarbij een misstap je graf betekende.
Gergö lukte het om omhoog te lopen, maar die kon van bovenaf niet goed zien hoe de rest van de trail er uit zag en wat ons dan verder nog te wachten stond. Ik probeerde ook om omhoog te klimmen, maar ik vond het zo eng dat het niet meer verantwoord was om met zulke onzekere stappen bij die rots omhoog te wandelen. Mijn benen hielden er gewoon mee op. Na wat wikken en wegen en pinda’s hebben we besloten om terug te gaan en de trail (die in een grote ronde liep) vanaf de andere kant te benaderen.


Ja, je raad het al: daarvoor moesten we natuurlijk ook weer terug door die poel. Gergö riep eerst nog: misschien kunnen we nu over die rots, maar dat bleek vanaf deze kant al helemaal schier onmogelijk. Dus weer de schoenen uit, broek uit en door het ijskoude water naar de overkant waden. Dat ging nu al een stuk vlotter dan de eerste keer en vanaf daar was het een piece of cake terug naar het begin van de grote ronde. Op dat moment hadden we al een gezellige 8 kilometer in de benen zitten.

Daarna werden we echter, na weer wat klimmen en klauteren, getrakteerd op echt de meest bijzondere uitzichten die je je maar voor kunt stellen. We liepen letterlijk ‘on top of the world’ over een hoge rotsrichel langs de canyon. Hier kwamen we veel meer mensen tegen, want het was inmiddels ook al ongeveer half 11/11 uur op de ochtend. 
Vanaf deze kant was de trail beter te doen en genoten we volop van de toffe uitdaging, tot we (veel sneller dan we verwacht hadden!) opeens bovenaan de rots stonden waar we de vorige poging gestrand waren.
Dat was wel even slikken, want het zag er vanaf hier net zo eng uit als van beneden en er stonden zowel beneden als boven bij ons nog veel meer mensen te aarzelen of ze dit aandurfden. 


Op de rots moesten we wachten op een vrouw die echt voetje voor voetje over het richeltje aan het schuifelen was, onder begeleiding van haar man die haar moed insprak. Dat zag er al niet zo prettig uit en een ander koppel die de route al veel vaker gelopen hebben waarschuwden ook nog even dat dit toch altijd wel een heel moeilijk en gevaarlijk stukje blijft, maar om wéér terug te gaan…? No way.

Vraag me niet hoe, maar met veel hulp en morele steun van omstanders is het met gelukt om naar beneden te komen. Daar kreeg ik applaus van de groep die beneden stond te kijken en heb ik ze vriendelijk verzocht of ze al het filmmateriaal dat er eventueel van mijn grandioze afdaling geschoten was wilden verwijderen van hun camera’s. 
Maar het was gelukt!!!

We wisten dat we vanaf hier de ronde makkelijk af konden maken, maar natuurlijk niet voor we WEER door de beroemde poel gewaad waren :D 
Bij de poel stond een groep mensen die aan het bespreken waren wat de beste manier was om dit te doen, maar wij kwamen (professionals als we inmiddels waren) met de broek al zo ongeveer op de enkels aanlopen en sprongen zo in het water. De anderen keken geïnteresseerd toe hoe diep en koud het water was en hoe we het zouden overleven. We spraken ze, terwijl we onze sokken en schoenen voor de derde keer trakteerden op kletsnatte zanderige voeten, bemoedigend toe dat het echt wel zou lukken toen ik in mijn ooghoek opeens een van hen over de rots naar beneden zag glijden. Wat?! Dat kon dus toch?! Zucht… 


Maar wat waren we blij, want na meer dan 20 kilometer en bijna 6 uur bijzondere uitzichten waren we veilig terug bij de auto en konden we zeggen dat we het hele rondje afgemaakt hebben. Het was een te gekke wandeling die we voor geen goud hadden willen missen. De uitzichten waren subliem en we hebben weer een boel geleerd en meegemaakt :) 


De positiefste noten:

- ik had met mijn blote voeten in een cactus kunnen stappen, dat is niet gebeurd

- ik had vanaf mijn rotsricheltje in de waterpoel kunnen vallen, niet gebeurd

- andere rotsricheltje had ik ook af kunnen vallen, niet gebeurd

- ik had kunnen gaan lopen janken om niks. *Oh wacht, dat is ook gebeurd.*
- ik heb in de doodlopende nauwe canyon een zonnebril gevonden.


Kortom: hiken blijft een winnaar, want de meest bijzondere uitzichten en uitdagingen krijg je niet door met je auto van uitzichtpunt naar uitzichtpunt te rijden, maar door dwars door de natuur te trekken :)