Gelukkig zijn we verdwaald!
Blijf op de hoogte en volg Anke
24 Maart 2018 | Portugal, Aljezur
Onze dag begon wederom koud, maar met het vooruitzicht dat we vanavond in ons nieuwe appartementje zouden zitten.
De weersvoorspelling was niet geweldig, en dus besloten we tot een veilig 'slecht weer plan'. Eerst naar het einde van de wereld rijden, althans, zo dachten ze in Columbus' dagen, en daar een kop koffie met portugees gebak bij de vuurtoren. Mocht het weer er dan vertrouwd uitzien, dan vertrok precies daar een wandeling langs de kliffen die we graag wilden doen. Niet te ver, niet te ingewikkeld, hoera!
Aangekomen bij het einde van de wereld zwaaide ik vol goede moed de deur van ons rijtuig open en kreeg deze direct als een boomerang terug in mijn gezicht; we hadden even niet meegekregen dat het vandaag ongeveer windkracht 800 was op het meest zuidwestelijke puntje van Europa...
Maar dat gaf niet, want gelukkig konden we daar gezellig ons welverdiende kopje koffie en gebakje nuttigen.
Oh nee, want alles was dicht.
Dus daar stonden we dan. Of nou ja, staan kun je het bijna niet noemen. Het waaide zo hard dat het voelde alsof onze kleren in flarden van ons lichaam scheurden. Na vijf minuten en na het maken van wat foto's hielden we het voor gezien en reden we naar een andere vuurtoren een eind verderop. Misschien konden we dan dáár ons kopje koffie krijgen?
Je raadt het al: ook dit mislukte.
Dus nog weer verder gereden, en geloof me dat is een hele uitdaging met een baby die autorijden haat omdat ze veel liever kruipt en klimt dan vast zit (verrassend), maar uiteindelijk kwamen we aan in een kustplaatsje met een café met prachtig uitzicht op zee én de koffie en het gebak waar we inmiddels al 3 uur naar uitkeken.
Nadat dit doel eindelijk van ons lijstje was afgestreept, vervolgden we onze weg naar een kustwandeling uit onze Rother wandelgids.
Het weer was helemaal opgeklaard en het voelde als een dag op Schier. Zon, witte wolken, stevig windje, maar wel een aangename temperatuur.
Gergö wist waar we heen moesten.
Dat ging ik nog een paar keer dubbelchecken, want we weten allemaal hoe het gaat als Gergö zeker weet waar we heen moeten, maar hij wist het zeker.
Al snel draaiden we onze afslag in.
'We kunnen helemaal naar de zee rijden en daar parkeren,' zei Gergö. 'Daar begint de wandeling.'
Met 50 km/u passeerden een wit bord met rode rand een auto erop.
'Uhm Gergö...?' probeerde ik voorzichtig.
"Nee, dit kan echt!' riep Gergö enthousiast. 'Dat stond in de gids. Het lijkt of je er niet in kunt, maar het kan wel!'
Goed. Het pad werd al snel smaller en na 300 meter stonden we bijna vast. Niet verbazingwekkend; het was namelijk gewoon een smal wandelpaadje met aan weerszijden rotsen en riet.
'Nee...' hoorde ik vanachter het stuur. 'Dit kan niet, maar op de GPS staat echt dat het kan...'
Toen moesten we dus in zn achteruit het hele stuk terug omhoog over het smalle paadje. Dat ging wonderwel goed, en vervolgens hebben we de auto aan het begin van die weg geparkeerd en zijn we maar gewoon begonnen met lopen.
Het duurde nog ongeveer 5 minuten voor Gergö toegaf dat we toch wel op de verkeerde plek zaten, maar nog geen 10 minuten later waren we dolblij met deze verdwaalactie, want was het hier mooi!
Na een korte wandeling van 1,5 km, aan beide kanten omringd door wat heuvels, een stroompje en riet/rotsen, kwamen we uit op een verlaten strand. De kleuren van de rotsen, het zand en de zee waren hier echt spectaculair. Het leek wel een Caribisch eiland in plaats van Europa... Dakota was inmiddels in slaap gevallen en wij liepen remy-alleen-op-de-wereld langs de vloedlijn over het zachte zand. En daarna weer terug, want wat was het een feestje om hier te zijn. Omdat Dakota goed sliep hebben we de wandeling verlengd en zijn we ook nog een stuk de klif opgeklommen en hebben daar een stuk van een wandelpad gevolgd.
Toen we uiteindelijk terug bij het strand waren, was baby weer wakker en hebben we in de beschutting van de indrukwekkende rotsformaties lekker in de zon gepicknickt en genoten van het prachtige weer en de geluiden van de zee en de natuur om ons heen.
Moe en voldaan, en vooral lekker opgewarmd, reden we terug naar Aljezur. Daar hebben we ons nieuwe appartement verkend en we zijn ontzettend blij dat we verhuisd zijn.
Geen vieze branderige lucht meer, geen rare koude muffige lucht, geen donker hol, maar een prettig, licht en warm plekje met alle baby-gemakken die we maar nodig hebben.
Een fijne uitvalsbasis voor onze laatste 3 dagen hier.
De weersvoorspelling was niet geweldig, en dus besloten we tot een veilig 'slecht weer plan'. Eerst naar het einde van de wereld rijden, althans, zo dachten ze in Columbus' dagen, en daar een kop koffie met portugees gebak bij de vuurtoren. Mocht het weer er dan vertrouwd uitzien, dan vertrok precies daar een wandeling langs de kliffen die we graag wilden doen. Niet te ver, niet te ingewikkeld, hoera!
Aangekomen bij het einde van de wereld zwaaide ik vol goede moed de deur van ons rijtuig open en kreeg deze direct als een boomerang terug in mijn gezicht; we hadden even niet meegekregen dat het vandaag ongeveer windkracht 800 was op het meest zuidwestelijke puntje van Europa...
Maar dat gaf niet, want gelukkig konden we daar gezellig ons welverdiende kopje koffie en gebakje nuttigen.
Oh nee, want alles was dicht.
Dus daar stonden we dan. Of nou ja, staan kun je het bijna niet noemen. Het waaide zo hard dat het voelde alsof onze kleren in flarden van ons lichaam scheurden. Na vijf minuten en na het maken van wat foto's hielden we het voor gezien en reden we naar een andere vuurtoren een eind verderop. Misschien konden we dan dáár ons kopje koffie krijgen?
Je raadt het al: ook dit mislukte.
Dus nog weer verder gereden, en geloof me dat is een hele uitdaging met een baby die autorijden haat omdat ze veel liever kruipt en klimt dan vast zit (verrassend), maar uiteindelijk kwamen we aan in een kustplaatsje met een café met prachtig uitzicht op zee én de koffie en het gebak waar we inmiddels al 3 uur naar uitkeken.
Nadat dit doel eindelijk van ons lijstje was afgestreept, vervolgden we onze weg naar een kustwandeling uit onze Rother wandelgids.
Het weer was helemaal opgeklaard en het voelde als een dag op Schier. Zon, witte wolken, stevig windje, maar wel een aangename temperatuur.
Gergö wist waar we heen moesten.
Dat ging ik nog een paar keer dubbelchecken, want we weten allemaal hoe het gaat als Gergö zeker weet waar we heen moeten, maar hij wist het zeker.
Al snel draaiden we onze afslag in.
'We kunnen helemaal naar de zee rijden en daar parkeren,' zei Gergö. 'Daar begint de wandeling.'
Met 50 km/u passeerden een wit bord met rode rand een auto erop.
'Uhm Gergö...?' probeerde ik voorzichtig.
"Nee, dit kan echt!' riep Gergö enthousiast. 'Dat stond in de gids. Het lijkt of je er niet in kunt, maar het kan wel!'
Goed. Het pad werd al snel smaller en na 300 meter stonden we bijna vast. Niet verbazingwekkend; het was namelijk gewoon een smal wandelpaadje met aan weerszijden rotsen en riet.
'Nee...' hoorde ik vanachter het stuur. 'Dit kan niet, maar op de GPS staat echt dat het kan...'
Toen moesten we dus in zn achteruit het hele stuk terug omhoog over het smalle paadje. Dat ging wonderwel goed, en vervolgens hebben we de auto aan het begin van die weg geparkeerd en zijn we maar gewoon begonnen met lopen.
Het duurde nog ongeveer 5 minuten voor Gergö toegaf dat we toch wel op de verkeerde plek zaten, maar nog geen 10 minuten later waren we dolblij met deze verdwaalactie, want was het hier mooi!
Na een korte wandeling van 1,5 km, aan beide kanten omringd door wat heuvels, een stroompje en riet/rotsen, kwamen we uit op een verlaten strand. De kleuren van de rotsen, het zand en de zee waren hier echt spectaculair. Het leek wel een Caribisch eiland in plaats van Europa... Dakota was inmiddels in slaap gevallen en wij liepen remy-alleen-op-de-wereld langs de vloedlijn over het zachte zand. En daarna weer terug, want wat was het een feestje om hier te zijn. Omdat Dakota goed sliep hebben we de wandeling verlengd en zijn we ook nog een stuk de klif opgeklommen en hebben daar een stuk van een wandelpad gevolgd.
Toen we uiteindelijk terug bij het strand waren, was baby weer wakker en hebben we in de beschutting van de indrukwekkende rotsformaties lekker in de zon gepicknickt en genoten van het prachtige weer en de geluiden van de zee en de natuur om ons heen.
Moe en voldaan, en vooral lekker opgewarmd, reden we terug naar Aljezur. Daar hebben we ons nieuwe appartement verkend en we zijn ontzettend blij dat we verhuisd zijn.
Geen vieze branderige lucht meer, geen rare koude muffige lucht, geen donker hol, maar een prettig, licht en warm plekje met alle baby-gemakken die we maar nodig hebben.
Een fijne uitvalsbasis voor onze laatste 3 dagen hier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
