Een middag uit het leven van Anke, Gergö en Dakota

Soms heb je zo'n uitstapje, dat je gewoon even op moet schrijven. En aangezien ik geen blog heb, moet het hier.

Ik probeer dit geheel te typen op mijn telefoon met een dreumes aan de borst die zich gedraagt als een kleine puppy die zich op acrobatische wijze in mijn borst begraaft.

Het kan dus zijn dat dit verhaal minder samenhangend is dan jullie van mij gewend zijn.
Ja. Nog minder.

Op ons eennalaatste weekend in Neckarsteinach (jaja, we gaan weer verhuizen) besloten we dat er, naast een heerlijke ochtend in het openluchtbad-met-springrotsen-en-uitzicht-op-de-heuvels ook nog iets anders op het programma moest. Onze zinnen hadden we gezet op een zeer kindvriendelijke biergarten bij een camping een eind verderop aan de Neckar, met, zoals het op de foto's leek, een Caribisch strand waar we heerlijk zouden kunnen plonzen.
Dus wij vol goede moed op pad, met rugzak en 2 volle tassen met speelgoed en handdoeken.
Op de parkeerplaats waren nog 2 van de 5 (!) gereserveerde parkeerplekken vrij, hoera! Bepakt en bezakt liepen we het terras op, waar een stil moment met tsjirpende krekeltjes volgde.
Terwijl de overige 3 stelletjes die er zaten ons nieuwsgierig bekeken zochten we een plekje.
'Waar is dat strand?' mompelde ik naar Gergo.
'Ik ga eerst wel een kinderstoel halen,' was zijn antwoord.
Even later kwam hij terug met een houten gevaarte dat zo groot was dat tegen de tijd dat je kind daarin past ze geen kinderstoel meer nodig hebben. Ik gok geschikt vanaf 12 jaar. Een soort Game of Thrones stoel, zegmaar.
'Hier, deze fleecedeken kun je er een beetje inproppen, dan is het wat meer kuschelig,' lachte de bediende ons toe, terwijl het zweet met 33 graden van onze hoofden drupte.
Nou goed. Wij keken even wat voor koffie en ijscoupe we wilden bestellen en terwijl ik Dakota meenam op onderzoek uit zou Gergo onze tafel bewaken en mij roepen als het ijs er was.
Dat vereiste nog wel goede timing want er was elke paar seconden een boot die vrolijk met de hoorn toeterde dus of ik het seintje zou horen was nog maar de vraag.

Ik liep langs de smalle camping en verbaasde mij over de mensen die op tuinstoeltjes aan de Neckar zaten alsof ze op de grote stille heide bivakkeerden, terwijl aan de overkant van de rivier brullende lawaaimotoren in groepen voorbij raasden, een politie escorte met loeiende sirenes langs zoefde en de plaatselijke bootfanfare (leuk zelfbedacht woord) vrolijk doortoeterde.
Mijn oog trof een speeltuintje op de camping. Blijkbaar is de camping heel bang dat niet iedereen snapt dat het van de camping is, want op elk toestel stond met dikke benzinestift letters CAMPING geschreven. Het geheel deed een beetje aan als een speeltuin op het terrein van een verlaten psychiatrische kliniek. Alles van (weliswaar gekleurd) ijzer dat al begon te piepen en zuchten als je het aanraakte. Daarnaast stond werkelijk elk toestel scheef. En niet alleen omdat het op een steile helling stond, nee, het stond ook nog anders scheef. Maar hoe kan ik niet echt uitleggen.

Dakota heeft een tijdje geschommeld in een plastic hangbakje waar ik haar daarna bijna niet meer uitkreeg, zichzelf bijna een hersenschudding gemept aan de trapeze, en tot slot nog bijna een bloedneus opgelopen aan de wip-der-ellende die niet alleen op en neer kon, maar ook 360 graden in het rond. Na dit succesvolle uitstapje was het tijd voor cappuccino en, nadat ze de koeien hadden gemolken en het spul in de vriezer hadden laten bevriezen, ook voor ijs.
Dat overigens heerlijk smaakte.
We hebben aan het einde nog een verdwaasd rondje over de camping gelopen met onze spullen.
Het strand, dat hebben we nooit ontdekt.