Vrijwillige avonturen

Afgelopen weekend hebben we nog een extra uitstapje gemaakt dat ik jullie niet wil onthouden.
In Garmisch (waar ook het nieuwjaarschansspringen wordt opgenomen) loopt een wandelroute door een diepe rotskloof. Het water stroomt daar met enorme snelheid doorheen en er lopen allemaal kleine watervalletjes van de rotsen af.
Het zonlicht scheen echt heel erg mooi door de waterdamp, het had iets heel mysterieus.
In de winter hangen hier allemaal grote ijspegels en is het een echte ijsgrot.
Daarna zijn we nog de berg ophiked die er naast lag en na boven in het stralende zonnetje uitgerust te hebben zijn we ook nog helemaal naar beneden gelopen. De terugweg was een uur lang echt ontzettend stijl dus daar hebben we allebei nog wel last van gehad in de spieren maar het was wel tof om te doen.

Gisteren zou ik in de stad gaan meehelpen bij een keuken die eten bereid voor daklozen. Ik had op internet gelezen dat je bij deze faciliteit zo naar binnen mocht lopen, schort omdoen en aan de slag dus dat leek mij ideaal. Nou, ik heb het geweten..
Allereerst had ik al grote moeite om de goede plek te vinden. Ik wist dat ik, om aan de goede kant uit te komen, de Meindlstrasse door moest lopen. Op een gegeven moment vroeg ik een oud mannetje of hij misschien wist waar mijn straat (de Kilderstrasse) was, nou, dat wist hij wel! En ik moest maar even meelopen. Op het moment dat ik met hem meeliep zag ik opeens de Meindlstrasse én ik zag dat we de verkeerde kant opschuifelden (lopen kun je het niet noemen) maar mijn duits was even niet toereikend genoeg om opeens te zeggen: Oh meneer u hoeft het niet te laten zien hoor want ik zie opeens dat ik door die Meindlstrasse moet lopen om aan de goede kant uit te komen.
Dat klinkt een beetje raar maar de situatie was er gewoon echt niet naar.

Dus ik schuifelde maar vrolijk met hem mee tot hij me op een gegeven moment ergens aanwees dat ik de grond ondermoest langs de metro. Die gelegenheid heb ik aangegrepen om onder de grond gewoon weer de andere uitgang te nemen en toen ben ik snel naar de Meindlstrasse gerend en vond ik daarna gelukkig mijn straat.

Vervolgens moest ik het goede nummer vinden. Er was een Kidlerstrasse 34, 34a, 34 voor leuke mensen, 34 met balkon op het zuiden, 34 maar eigenlijk was het 32, etc. Na een kwartier zoeken en een hele verbaasde mevrouw van het kinderdagverblijf op nummer 34a (,,Een keuken voor daklozen zegt u..?") belde ik aan de voorkant van de straat aan waar ik binnen wederom een hele verbaasde vrouw trof.

Nogmaals deed ik mijn verhaal zo goed en kwaad als het ging maar het was behoorlijk frustrerend want ik sta daar in mijn allerbeste duits uit te leggen dat ik kom helpen met eten koken voor dakloze mensen, ik ben op het goede adres en niemand heeft ook maar een flauw benul wat ik bedoel.
Uiteindelijk nodigde die vrouw mij uit op haar kantoortje en toen kwam ze er achter dat dat vroeger inderdaad in dit gebouw zat maar dat was al een tijdje niet meer zo.
Maar: ze wist wel een ander adres waar ik kon werken met dakloze mensen!

Voor ik het wist had ze de telefoon al aan haar oor en was ze aan het bellen over 'een jong meisje dat heel graag met daklozen wil werken' (ik stond daar weer met mn mond vol tanden want wederom had ik niet echt de vocabulaire om nu ook nog uit te leggen dat het nou niet de bedoeling was dat ik op zoek was naar een baan. Ik wou gewoon leuk een ochtend eten koken voor daklozen..
Halverwege het gesprek schreef ze 13.30 u. op een briefje en vervolgens kreeg ik te horen dat het haar gelukt was een afspraak voor me te regelen bij de Teestube met meneer Auel.
Joepie! Dat betekende nog 3 uur tijd doden in de stad, zonder telefoon/internet om Gergö daar even over in te lichten!

Het eerste anderhalf uur was dus makkelijk gevuld met het zoeken naar een internetcafe, boekenwinkels doorstruinen op zoek naar een computerhoek en het bijna van razernij in elkaar slaan van een telefooncel die niet naar behoren werkte en mijn euro's op vrat. Uiteindelijk maar opgegeven en toen vond ik notabene bij de halte waar ik moest zijn een super sinister internetcafé! De eigenaar sprak in ieder geval geen duits en engels maar ik mocht voor 60 cent een half uur internetten. Die taal spreken we allemaal, zullen we maar zeggen.
Dus Gergö even ingelicht, nog een uurtje tijd gedood en toen kon ik eindelijk naar mijn afspraak bij de Teestube!

Dat ging ongeveer zo:
Secretaresse: ,,Meneer Auel. Uw afspraak van half 2 is er."
-stilte-
Meneer Auel: ,,Afspraak?"
Dus ik dacht echt NEEE ik begon bijna hardop te lachen zo debiel was mijn dag inmiddels. Meneer Auel had echt geen idee wie ik was, niemand daar wist iets van een afspraak máár gelukkig wilde een collega van hem mij wel even wat over het bedrijf vertellen en me rondleiden.

In het gesprek maakte ik duidelijk dat ik vaak weg ben en dat ik dus niet per definitie iedere week daar kan zijn. Toen bleek dat zij inderdaad vooral vaste krachten willen maar er is ook een mogelijkheid om in te vallen als er iemand wegvalt en dat is wat losser. Let wel: dit kan ik dus allemaal in het duits hé! Best knap vond ik.

De Teestube is een faciliteit die iedere dag de deur opent voor daklozen. Ze kunnen er douchen, kleding wassen en eten koken (dat ze zelf mee moeten nemen)
Verder wordt er ook koffie/thee voor 30 cent verkocht en zijn er dus vrijwilligers die met ze praten, ze helpen of spelletjes met ze te doen. Daarnaast is de Teestube vooral bedoelt om die mensen te motiveren om niet meer op straat te leven dus ze krijgen ook een postvak aangeboden om bijvoorbeeld werk of een huis te zoeken. Als ze een huis hebben worden ze daarna nog 2 jaar begeleid. Echt super natuurlijk, maar ik zie mijzelf nog niet helemaal in het duits een motiverend gesprek voeren waarom je beter niet op straat kunt blijven leven..
Volgens die man die me de rondleiding gaf was dat geen probleem maar dat moet ik nog maar even bekijken. Ik zit er nu wel aan te denken om me daar als invaller op te geven want het concept is echt super.

Daarna kon ik eindelijk naar huis, helemaal gesloopt van het nadenken hoe ik in het duits moet uitleggen wat ik zoek en het luisteren naar lange verhalen in het duits.

's Avonds hadden we onze eerste balletles. De docent was echt heel erg leuk en goed, de groep was echt heel erg beginner. (Monique, jou beginnersgroep van vorig jaar is beter) Opzich maakt dat niks uit want je moet gewoon voor jezelf hard werken maar in het midden kwam het niet verder dan 'glissade assemblé, strek & plié' ennnn nog een keer. Dus op een gegeven moment misten we wel een beetje de lekkere oefeningen van Wanda met meer dan 2 bewegingen erin :) Voor mij stond iemand aan de barre, die keek niet alleen met haar ogen naar beneden maar die liet echt haar hele hoofd naar beneden hangen om naar haar voeten te kijken. Toen moest ik wel een beetje gniffelen omdat Wanda het altijd heeft over 'niet naar beneden kijken'.
Na afloop was die docent helemaal enthousiast en hij vroeg waar we zo mooi en netjes hadden leren dansen dus toen we terugliepen hadden we echt zo'n realiseermomentje hoe bijzonder het eigenlijk is wat we in Groningen al die tijd hadden! En nog steeds hebben :) We blijven hier voorlopig wel deze les doen en dan zoeken we ook nog verder naar een iets meer gevorderde of in ieder geval dansante les voor erbij.

Vandaag heb ik de laptop dus hard aan de slag met de voorbereidingen van het Snertconcert op Schier en daarna mijn verhaal. (ik mag geen boek zeggen van Floris want dat is het pas als het af is:))