Dagje lava

Ik waarschuw alvast, dit wordt een ellenlang verhaal. Waarschijnlijk alleen leuk voor mijn moeder.

Onze dag begon toen we vanochtend op weg naar het ontbijt langs het terrasje van onze buurman liepen. (Je weet wel, die ene met het poortje naar de badkamer)
‘Did you enjoy the flies?’ vroeg hij.
‘No, we didn’t have any,’ grijnsden wij. Ik twijfelde nog even of ik, om zijn leed te verzachten, nog iets moest zeggen over dat wij een gewone deur naar de badkamer hadden. 



Na het ontbijt stapten we in de auto op weg naar Nationaal Park El Teide, waar we voor vandaag direct maar de meest uitdagende wandeling van Tenerife hadden uitgezocht: de klim naar de top van de Pico Viejo. 
De wandeling was inderdaad pittig (moeilijkheidsgraad: extreem), maar het was alleszins de moeite waard! We klauterden eindeloos over kleurrijke rotsen, aten een broodje pindakaas op een gitzwart lavaveld (‘We gaan zeker niet op dromedarissafari, of wel?’) en bereikten na ongeveer 3,5 uur de top. 


Het laatste stukje tot de kraterrand was er geen pad meer en moesten we volgens ons boekje nog ‘even’ bij wat rotsen omhoogklimmen. Ik ging voorop, en toen ik de rand bereikt werd ik overvallen door de immense diepte onder mij. ‘Shit! Dit is echt heel hoog!’ riep ik naar beneden. ‘Volgens mij word ik duizelig.’ 
‘Ga maar op die rots zitten, ik kom eraan,’ was Gergös antwoord. Zo gezegd, zo gedaan.
Het ging om een richeltje van een halve meter en ik had over de rand gezien dat het echt steil naar beneden ging. Nou ja, dat is dus mooi pech als je bovenop een vulkaan zit, want dan moet je gewoon verder. Dus ik mezelf bij elkaar geraapt en toen achter Gergö aan geklommen.

‘Ik weet echt niet hoe ik hier nou zometeen verder moet, hoor,’ zei ik nog, en toen begon Gergö te lachen. ‘Moet je eens over het randje kijken,’ zei hij. ‘Dan snap je het wel.’ 

‘Echt? Geen grapje?’

‘Kijk nou maar gewoon.’

Héél voorzichtig stak ik mijn hoofd boven het laatste randje uit en toen begon ik ook te lachen, want wat bleek nou: daarachter was de afgrond ongeveer één meter diep en bevond zich een enorme vlakte waar je gewoon overheen kon lopen. De plek waar ik over de rand had gekeken, was inderdaad een peilloze afgrond, ik zat alleen per ongeluk nog 20 meter naast het officieel eindpunt, dat iets mensvriendelijke was. 


Dus: eind goed, al goed. We hebben vol bewondering rondgelopen. Eigenlijk hadden we de hele wandeling al het gevoel dat we op een andere planeet waren, maar dat kwam hier toch wel tot een hoogtepunt. Door de diepte van de krater, de kleuren van de verschillende soorten steen, de grote plukken wolken die ver beneden ons boven het land zweefden en de indrukwekkende top van de El Teide vulkaan op de achtergrond waanden we ons in een sprookje. Eentje waarin de wind heel hard blaast en het echt best wel koud is. 



Na de pauze kwam de terugweg. We hadden wel de gps bij ons (niet Henk, dat was sowieso fout gegaan), maar stonden op een gegeven moment toch op miraculeuze wijze voor een immens lava-rotsblokken veld dat nog het meest weg had van de weg naar Mordor in de Lord of the Rings. 
‘Ga hier rechtdoor om het pad te volgen,’ zei de gps vrolijk. 
Nou, dat hebben we gedaan. Het pad hebben we nooit meer teruggevonden, maar we zijn gewoon maar recht door het lavaveld geklommen in de richting van de parkeerplaats.
Ik vraag mij af wat de mensen die bij het uitkijkpunt waar onze auto geparkeerd stond dachten toen er ineens twee verwilderde mensen onder het stof vanuit het lavaveld omhoog kwamen rijzen.


Er stond één koppel, elk met een enorme telelens om de nek, die onze aanloop route als een vrijbrief zagen om ook over het hekje te klimmen om een of andere vogel op een rots te fotograferen. Ze slopen uiterst voorzichtig over de lava, steeds opnieuw foto’s makend en dan weer een stukje dichterbij bewegend, en ineens besloot Gergö dat hij ook mee moest doen. Voor ik het wist sloop hij samen met de twee vogelaars over de lava. De eerste minuut kon ik er nog wel inkomen, het was een mooie vogel, maar na vijf minuten begon ik mij af te vragen of de SD kaart inmiddels niet vol was, en bovendien wilde ik ook graag gaan. 
Nu de vraag: wat doe je in zo’n situatie? Je gaat niet roepen, want dan vliegt die vogel natuurlijk weg, en die twee mensen deden zo hun best om zachtjes te lopen. Gergö keek niet meer op of om, die bleef maar om die andere twee mensen heen drentelen en foto’s maken… 
Uiteindelijk lukte het mij om zijn aandacht te krijgen en kwam hij grijnzend teruglopen. 
De vogelaars (Duitsers) hadden beweerd dat ze echt niet dichterbij zouden kunnen komen zonder dat de vogel zou wegvliegen. Nou, dan ken je Gergö nog niet. Challenge accepted. Daarna waren ze in discussie gegaan over of de vogel ook nerveus werd van hun aanwezigheid en de verschillende houdingen waaruit dat zou blijken, en Gergö vond dit zo grappig dat hij bleef rondhangen om hun af te luisteren.



Na wat eten, drinken, rekken en strekken, gingen we op weg naar onze volgende stop: Masca. Het laatste stukje van de weg hiernaar toe konden de auto’s elkaar echt maar nét passeren en ondertussen reden er ook nog vrolijk bussen naar boven en naar beneden, die bij iedere bocht wel drie keer moesten steken!
 Het kwam dan ook een beetje als een verrassing toen Henk ineens halverwege zo’n bochtje langs het ravijn: ‘Bestemming bereikt!’ riep. 


Al snel bleek dat Masca op een steile bergwand is gebouwd. Het is dus niet zozeer de vraag in welke straat je woont, maar eerder op welke verdieping. 
Henk had helaas geen idee waar ons appartement was. 
Dus wij de auto parkeren op een piepklein illegaal parkeerplekje, ik eruit, trappen afrennen het ‘dorp’ in, op zoek naar een inwoner die mij misschien kon helpen. 
Na een aantal trappen (Wat is het hier mooi! Kijk nou, een enorme groep witte duiven! Oh nee, focus Anke…) vond ik 2 toeristen die ook geen idee hadden waar ons appartement was. 
Terug naar de auto, en toen ik weer bij adem was nog maar eens op mn telefoon gekeken.
Snel daarna zagen we ineens een bordje staan en hadden we het gevonden. 
De auto hebben we ergens bovenaan geparkeerd, want het straatje ernaar toe zag er wel erg klein en stijl uit. 

Vervolgens aangebeld bij het hek en na even wachten kwam de eigenaar eraan. 
‘Anke?’ 
‘Si!’ 
En dat was de incheckprocedure. 
Wanneer we moeten betalen? Oh, dat kan wanneer we er tijd voor hebben. Als je eten wil kopen; de supermarkt zit daar. (wijst naar een groepje huisjes op een rots verderop) 



Nou, dat was niet nodig. Wij hebben de auto namelijk helemaal volgeladen met blikken chili con carne en andere kant en klaar gerechten die het daglicht niet verdienen.
Thuis mag ik heel graag koken en maak ik altijd alles zelf vanaf de basis, maar op vakantie heb ik daar geen zin in. En ik heb ook geen zin om iedere dag in een restaurant te gaan zitten; na 7 uur wandelen wil ik gewoon een blik prut op mijn eigen terras en dat kan hier heerlijk want we hebben echt een geweldig appartement en, unlike de chili con carne, is het uitzicht om te kwijlen. 

Morgen een nieuwe dag, met weer een prachtige wandeling op het programma :)