Acadia, dag 1

Waar we gister en eergisteren niet zoveel beleefd hebben was vandaag echt weer een drukke dag met vele hoogtepunten.
Vanochtend zijn we van Portland in 3 uur naar het noordelijke Acadia gereden.

Al rijdend door Maine kwamen we tot de ontdekking hoe mooi deze staat is en toen we in de buurt van Acadia kwamen kregen we al door dat we hier ons prima zouden gaan vermaken.
We zijn eerst veel te ver doorgereden want op de plek die Gergö herkende van de foto's stond geen bord.

Toen we na goed beraad terugreden en toch weer hier uitkwamen grapte ik al dat het net wat voor ons zou zijn als het hotel dicht was. Dat was dus ook zo.. Er werd verbouwd en er hing een briefje op de deur dat ze het seizoen al afgesloten hadden maar dat alle reserveringen waren door geplaatst naar een 4 sterren hotel in het centrum, aan de kust.
Wat verschrikkelijk! (not)
Dus wij helemaal blij inchecken in ons chique hotel en ja, als je dan even naar de auto loopt en terug, en nog een keer en weer terug doet de portier gewoon iedere keer weer braaf de deur voor je open.
Ik vond het na 2 keer al een beetje genant worden, zovan: ik wil het ook wel zelf doen hoor.. maar die man moet ook ergens geld mee verdienen dus we laten hem fijn de deur voor ons open doen en dan nemen we af en toe wel de achterdeur.

Na de lunch zijn we begonnen met het rijden van de scenic looproad langs de kust en hebben ondertussen wat geocaches opgezocht. Hierdoor kwamen we echt de meest prachtige plekken tegen!

Je loopt hier in Acadia voor je gevoel echt op het randje van de wereld. Ruige rotsen waar de golven op stuk slaan met een grote variëteit aan bomen en planten die geschikt zijn om het toch wel extreme klimaat te overleven. Met een laag hangende zon die op de eilanden schijnt en de felle herfstkleuren is het echt een schouwspel om uren naar te kijken.
Toen we op het hoogste punt van dit eiland waren (Cadillac Mountain) waren er zelfs wat vlokjes sneeuw te zien!

We hebben ook nog bij Thunder Hole gekeken, waar als er wat meer wind en golven staan water met grof geweld uit de rotsen schiet met een donderend geluid. Dit komt omdat er een groot gat in de rots zit waar lucht in komt en als er dan in een keer een grote smak water overheen gaat moet de lucht ontsnappen en schiet het terug het gat uit. Omdat het nu niet echt heftig weer was kwamen er meer een soort schattige konijnenscheetjes uit en niet echt een indrukwekkende knal a la Sarie.

De uitzichten zijn hier overal heel wijds en het heeft behalve de rust die de natuur uitstraalt ook wel weer iets onheilspellends. Tijdens het hiken waande ik me echt survivor man Bear Grylls, hoewel er op ons gelukkig na alle ontberingen een lekkere warme maaltijd in het hotel wacht.

Morgen gaan we 's middags kayakken op de oceaan, daar zijn we allebei heel erg benieuwd naar. Hopelijk is het net zulk prachtige weer als vandaag, dan kan onze dag niet stuk!