First day at White Mountains

Vanochtend zijn we vroeg uit de Green Mountains vertrokken en door het kleurige herfstlandschap naar de White Mountains gereden. Eerst maar eens ingecheckt en uitgezocht wat we wilden gaan doen en daarna op pad!

We begonnen bij Flume Gorge, dat is wandeling door een rotskloof in een bos met overal watervallen en stroompjes. De wandelingen zijn hier sowieso altijd fijn want je komt hier veel meer tegen dan in, laten we zeggen, appelbergen en er zit ook veel meer uitdaging in.
Telkens als ik hier loop moet ik steeds denken aan het feit dat niet eens zo heel lang geleden dit alles nog totaal ongerept was. Nu is alles bereikbaar voor mensen maar ooit waren de Native Americans hier de baas en vooral: was de natuur hier écht de baas.
Nu lopen we gezellig over een mooie boardwalk door de kloof, vroeger was dit de grens tussen twee delen en kwam je daar gewoon niet voorbij.

Na de Flume Gorge reden we een stukje verder om een hike te doen die we hadden uitgezocht.
Dit waren er twee in een: halverwege splitste de weg en kon je rechtsaf voor Artists Bluff en linksaf voor Bold Mountain.
Omdat er een grote groep hijgerige amerikanen net linksaf gingen besloten wij eerst rechtsaf te gaan. Lekker eigenwijs, die wandeling bleek niet echt een spannend doel te hebben.
Gergö probeerde nog een 'de weg er naar toe is belangrijker dan het doel' maar ondanks de Lord of the Rings achtige setting zijn we vrij snel omgekeerd.

Bij de splitsing zijn we Bold Mountain opgeklommen en halverwege heb ik een gilletje gelaten omdat ik zou zweren dat ik een slangetje van de heuvel op het pad naast mijn voeten zag vallen.
Waarschijnlijk omdat dit het zoveelste gilletje omdat ik iets meende te zien of te horen was (Triest, ik weet het. Maar er zijn hier écht heel veel beren.) nam Gergö mij niet serieus en dacht hij dat ik een takje had gezien. Nou dit keer was het toevallig echt waar want op de terugweg kon ik met trots op de zelfde plek laten zien dat er toch echt een prachtige minislang rondkronkelde.
Op Bold Mountain was het uitzicht heerlijk. Echt een 'kale bergtop wind in je haar' gevoel.

Dat moet de groep amerikanen die daar zaten ook gedacht hebben want waar deze groep eerst vrij hijgerig en traag omhoog liep bleek dat ze hier waren voor een heuze chineze meditatie!
Wij als echte nederlanders hebben ze natuurlijk afgeluisterd onder het mom van 'we genieten van het uitzicht' en het was best vermakelijk. Eerst kregen ze uitleg over het feit dat alles chi is. De lucht die je inademt, het eten dat je eet, eigenlijk alles wat bestaat is chi. En dat gaat je lichaam in, en je lichaam uit. Dus als je wat gas laat ontsnappen zat er teveel chi in je lichaam en moet dat er uit.
Deze uitleg werkte al behoorlijk op mijn lachspieren en daarna gingen ze ook nog echt op de grond liggen en ontspannings/massage oefeningen doen! Wat je al niet tegenkomt op een kale bergtop, heerlijk.

Op de terugweg naar het hotel zijn we gestopt bij een rotspartij met weer veel snelstromend water en fotogenieke plaatjes. Hier kon je echt heel fijn rondklauteren want veel van de rotspartijen stonden droog en met af en toe springen kon je een behoorlijk eind bij de waterval omhoog.

Na zo' n dagje berggeit heb je wel trek en na wat Trip Advisor beraad zijn we naar de #3 in de buurt gegaan: The Common Man.
We hadden niets beters kunnen kiezen, wat een sfeer!
Een American Diner met typisch eten, fijne bediening en een echt huiskamer gevoel.

Dit was het besluit van onze dag en inmiddels hebben we alvast wat voor ons programma van morgen uitgezocht.
We wilden Mt. Washington oprijden maar het lijkt er op dat dit niet meer kan wegens heftige sneeuwval. Dat is wel echt heel jammer want dit moet echt een hele bizarre autoweg zijn en we hadden graag de sticker met 'this car drove up mt. Washington' gekregen..
Er zijn gelukkig genoeg andere mooie activiteiten hier!